niezdatni do małżeństwa, których... rodzice takimi uczynili

[aga]

Coraz bardziej zaczynam rozumieć, dlaczego Kościół mówi o tym, że niektórzy ludzie są psychicznie niezdolni do małżeństwa. Do mnie coraz bardziej dociera prawda, że za mąż nie wyjdę, a nawet nie chcę. Kościół bowiem "dyskwalifikuje" osoby z zaburzeniami osobowości. Chcę powiedzieć, że jest to słuszna postawa, ponieważ zaburzenie osobowości oznacza tyle samo, co brak dojrzałości. By podjąć obowiązki małżeńskie i rodzicielskie trzeba być dorosłym, inaczej wyrządza się krzywdę sobie, drugiemu człowiekowi, a potem jeszcze obciąża dzieci. Dlatego uważam, że ogromną winą rodziców jest nie to, że są chorzy (ponieważ przedtem chorzy byli ich rodzice), ale to, że nie chcą się leczyć. Jeżeli bowiem rodzice czynią swoje dziecko psychicznie niezdolnym do małżeństwa to znaczy, że i z ich psychiką jest coś nie w porządku.
W innym miejscu forum była dyskusja na temat tego, czy osoba chora na schizofrenię może być małżonkiem i rodzicem. Otóż powiem z całym przekonaniem, że nie. Wszelkie zaburzenia psychiczne, tak psychotyczne, jak neurotyczne (w tym również zaburzenia osobowości) powodują swoiste rozszczepienie myśli i uczuć, co polega na tym, że się można na przykład rozumieć dobro, ale nie ma się poczucia dobra. Można rozumowo pojmować, że się kogoś kocha, ale się tego nie czuje. Mówi się o rysie psychopatycznym u osób chronicznie chorych - neurotyków i psychotyków. Oznacza to tyle, że się nie odczuwa empatii, a więc nie potrafi się kochać. Uważam, że brakiem odpowiedzialności (czy można mówić o odpowiedzialności w przypadku patologii?) jest małżeństwo w sytuacji, kiedy człowiek nie jest zdolny do miłości. jest to wówczas oszukiwanie siebie i ogromna krzywda dla człowieka, który sądzi, że jest kochany. Małżeństwo nie może być wyrachowaniem, stylem życia, chęcią ucieczki od samotności, uzależnieniem. Małżeństwo wymaga odpowiedzialności i miłości ofiarnej, a nie można mówić o ofiarności, jeśli się nie rozumie (rozumie - w sensie emocjonalnym) pojęcia miłości. Dziecko zasługuje na to, by być kochanym przez rodziców, a nie służyć im jako dodatek, jako chwilowe zaspokojenie instynktu rodzicielskiego albo co gorsza - posługiwanie się dzieckiem do zaspokajania swoich niedorosłych potrzeb emocjonalnych.
Zastanawiam się w tym wszystkim, jak do tego wszystkiego ma się poczucie odpowiedzialności przed Panem Bogiem? Tyle że jeśli ktoś jest pozbawiony uczuć to trudno, żeby odczuwał wyrzuty sumienia, czyż nie? Jeśli ktoś jest wierzący i wie o tym, że jest psychicznie niezdolnym do zawarcia związku małżeńskiego to powinien go zawierać czy nie? Czy bardziej dojrzałym będzie pozostanie w tej sytuacji w stanie bezżennym? Wydaje mi się, że ogromna większość ludzi nie ma poczucia braku dojrzałości i stąd bierze się tyle rozwodów i nieszczęść w rodzinach.