Dzieci katowane przez rodziców

[meta]

Jak może reagować w sytuacji konfliktowej człowiek, który z własnego domu zna tylko przemoc fizyczną, albo co może jeszcze bardziej frustrujące - pomijanie problemu. Taka sytuacja podobno często ma miejsce w rodzinach alkoholików, w których wszyscy
Ich członkowie wiedzą o problemie, ale udają że go nie ma; o problemie się nie mówi.
Otóż nie wiem czy to prawda w każdym przypadku, ale wyobrażam sobie, że bicie lub przemilczanie ważnych spraw rodzinnych, spowodowane brakiem umiejętności skutecznego komunikowania swoich potrzeb może być powodem frustracji tak dużych, że przeciętny człowiek nie jest w stanie ich opanować. Zresztą problem należy rozwiązywać, a nie "opanowywać" czy przemilczać z zaciśniętymi zębami i pięściami, albo topić w alkoholu i innych nałogach, depresjach, ucieczkach.
Podobnie jak Andr2ej widzę potrzebę zaistnienia pozytywnych wzorców, ale jak to osiągnąć: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie».


Przytoczę kilka fragmentów z listów apostolskich J.P.II:

„Naprawdę wymowne było to jubileuszowe spotkanie, na które przybyło z różnych regionów świata wiele rodzin, aby z nowym zapałem przyjąć naukę Chrystusa o dotyczącym ich pierwotnym zamyśle Bożym (por. Mk 10, 6-8; Mt 19, 4-6). Z zapałem postanawiały, że będą promieniować jej światłem na kulturę, która w sposób coraz bardziej niepokojący zdaje się zatracać świadomość wartości małżeństwa i rodziny.

[…]Do spotkań, które najbardziej mnie poruszyły, należy też spotkanie z więźniami w rzymskim zakładzie karnym Regina Caeli. W ich oczach dostrzegłem cierpienie, ale także skruchę i nadzieję.[…]

W końcu, w ostatnich dniach roku, miało miejsce miłe spotkanie ze światem teatru, kina, telewizji i muzyki, który z wielką siłą oddziałuje na ducha ludzkiego. Osobom zaangażowanym w tej dziedzinie przypomniałem, że spoczywa na nich wielka odpowiedzialność za przekazywanie wraz z przyjemną rozrywką pozytywnych treści, zdrowych moralnie, zdolnych przepełniać życie ufnością i miłością.” NOVO MILLENNIO INEUNTE.

„Eucharystia daje nie tylko siłę wewnętrzną, ale również — poniekąd — program. Jest ona bowiem pewnym sposobem bycia, który chrześcijanin przejmuje od Jezusa, a przez swoje świadectwo ma promieniować na społeczeństwo i kulturę. Aby do tego doszło, każdy wierny musi przyswoić sobie w medytacji osobistej i wspólnotowej wartości, jakie wyraża Eucharystia, postawy, jakie podpowiada, życiowe zamiary, jakie wzbudza. Dlaczego nie mielibyśmy w tym widzieć szczególnego zadania, jakie niesie w sobie Rok Eucharystii?” – MANE NOBISCUM DOMINE.