neokatechumenat

[TOMASZ32-SANCTI]

siloam napisał(a):Prawdziwe życie chrześcijańskie to nie brak płaczu na pogrzebie.

Chyba nadal nie rozumiesz. Ja nie twierdzę, że brak płaczu na pogrzebie to prawdziwe życie chrześcijańskie. Twierdzę, że jest to konkretny znak, świadectwo, że te dzieci nie są wychowywane w przekonaniu, że odejście ich matki to tylko kwestia śmierci i pochowania w grobie. Te dzieci są wychowywane także wświadomości, że na ten fakt trzeba patrzyć też z perspektywy życia wiecznego, że ich matka jest już w niebie i to jest powód do radości.
Naturalnym zachowaniem jest płacz, tym bardziej, ze strony dzieci, które widzą jak ich matka zostaje pochowana, że przez jakiś czas nie będą mogli jej widzieć. Jednak wychowanie w chrześcijańskim duchu będzie dawało im poczucie, że ich mamtka jest blisko nich, że będzie mogła się za nimi wstawiać u Boga, że będzie czuwała nad nimi.

siloam napisał(a):Po pierwsze nabożeństwo pogrzebowe nie jest męczeństwem. Czemu zmieniasz temat? Poza tym znowu się mylisz. W czasach św. Augustyna byli sekciarze, którzy specjalnie profanowali pogańskie świątynie po czym szli z uśmiechem na ustach na męki. Św. Augustyn zwalczał takie postępowanie. Śmierć z uśmiechem nie świadczy o prawidłowej wierze. Brak świadomości tegoż wynika u Ciebie zapewne z braku nauczania Tradycji w DN.

A ja nie wteirzdę, że nabożeństwo pogrzebowe jest męczeństwem. Pragnę tylko uwzględnić, że tak jak męczennicy szli na śmierć z uśmiechem na twarzy patrząc na ten czas cierpienia z perspektywy życia wiecznego a więc spotkania się także z Chrystusem,umierając za wiarę w NIego tak samo ludzie, którzy żegnają na takiej uroczystości także mogą patrzyć na takie odejście z perspektywy życia wiecznego i nie muszą też się smucić i tarktować odejścia bliskiej osoby tylko jako zwykłej śmierci, lecz jako powodu do radości - że ta bliska osoba idzie do nieba, że będzie mogła się wstawiać za nami, że tam będzie także bardzo szczęśliwa.
I takie podejście świadczy o chrześcijańkim wychowaniu. Oczywiście nie wyklucza to okazywania smutku czy płaczu po utracie bliskiej osoby, gdyż jest to konkretne też cierpienie, tym bardziej dla dziecka i jest to zrozumiałe. Takie wychowanie może jednak chronić dziecko przed różnymi stanami chorobowymi, np depresją, gdyż takie fakty jak śmierć mogą prowadzić do takich stanów. Dziecko ma słabą jeszcze psychikę i bez pomocy nie będzie potrafiło sobie z takim cierpieniem poradzić.

siloam napisał(a):Poza tym znowu się mylisz. W czasach św. Augustyna byli sekciarze, którzy specjalnie profanowali pogańskie świątynie po czym szli z uśmiechem na ustach na męki. Św. Augustyn zwalczał takie postępowanie

To było kiedyś, teraz są inne czasy. Po z atym to byli sekciarze a nie chrześcijanie a sekta kieruje się całkiem innym schematem postępowania. Zauważ, że nawet w obecnych czasach są wyznania, w których wyznawcy są gotowi do poświęcenia własnego życia nie tylko w oparciu o wiarę, ale o jakieś szaleństwo. Wystarczy spojrzeć na wyznawców islamu - oni są gotowi sami popełniać samobójstwa aby ukazać swoją wiarę i są przekonani, że robią coś wielkiego. Chrześcijaństwo natomaist inaczej patrzy na śmierc męczeńską.

siloam napisał(a):Śmierć z uśmiechem nie świadczy o prawidłowej wierze. Brak świadomości tegoż wynika u Ciebie zapewne z braku nauczania Tradycji w DN.

Tutaj ty sie mylisz. Wręcz przeciwnie. Świadczy o wielkiej wierze w Chrystusa. POczytaj sobie żywoty świętych, szczególnie męczenników. Czyżby oni nie mieli prawdziwej wiary? Dlaczego więc zostali świętymi? Skąd się wziął u nich ten uśmiech idąc na tak ogromne cierpienie?
Czyż nie z wiary w spotkanie z Chrystusem? Ty patrzysz na śmierć jako na coś, co kojarzy się z czymś złym lub z jakimś ogromnym cierpieniem, nie dostrzegając w śmierci właśnie tego spotkania z Chrystusem. Może boisz się śmierci martwiąc się tym co będzie dalej?
Prawdziwy chrześcijanin wierzy, że ta śmierć, której wielu ludzi się boi jest czymś co wiąże się z radością, z czymś naprawdę wspaniałym. Taki strach przed śmiercią wynika ze strachu przed tym co będzie po niej : czy będę zbawiony czy też nie. KOnsekwencje grzechu wprowadzają człowieka w taki starch. O czym to świadczy? O braku wiary w miłosierdzie Boże, że Bóg może nam przebaczyć te wszystkie grzechy, że może nas przeprowadzić ze śmierci do życia, że może nas też uzdrawiać. Jeśli się naprawdę wierzy w Chrystusa to nie bbędziemy się bali śmierci, gdyż śmierć nie jest niczym złym strasznym, jest tym przejściem ze śmierci do życia. Chrześcijanin nie boi się śmierci, gdyż wierzy, że będzie miał to życie wieczne, stara się o nie po przez swoje uczynki, po przez dbanie o stałą jedność z Bogiem, aby w chwili odejścia być w stanie łaski uświęcającej, która otworzy człowiekowi bramy do nieba.

I Droga właśnie uczy takiego życia, takiego stosunku do cierpienia - nie jako czegoś co jest straszne, ale jako czegoś, co może przybliżać człowieka do Boga, takiego podejścia do śmierci - z perspektywy życia wiecznego, Nie oznacza to, że jesteśmy pozbawiani współczucia, wyrażania uczucia smutku z powodu jakieś tragedii, śmierci. Rozumiemy, że jest to konkretne cierpienie - zarówno śmierc jak i choroba. że nie jest to może nic też przyjemnego, ale taki stosunek do cierpienia, do śmierci pozwala nam szybciej poradzić sobie z takimi przeżyciami traktując je jako coś naturalnego, jako coś co nie omija człowieka i że warto te fakty przyjmować jako wolę Boga.

siloam napisał(a):Rodzina jest wspólnotą. Kościół jest wspólnotą. Trzy lata byłem w ruchu "Wiara i Światło". Teraz stwierdzasz, że nie mam doświadczenia wspólnotowego. Na jakiej podstawie? Znowu etykieta.

Na podstawie braku z twojej strony informacji o uczestniczeniu we wspólnocie. Nic nie pisałeś o tym, stwierdziłeś też, że :

Cytat:Nie muszę szukać oaz, odnów i kikonumenatu, aby móc doświadczyć wiary w Jezusa Chrystusa.

To raczej świadczyło o tym, że tobie nie jest potrzebne życie wspólnotowe a dokładniej życie w grupie ludzi związanych z konkretną formacją Kościelną (tj wspólnotą).
Nie świadczy to może o tym, że nie byłeś we wspólnocie, ale brak z twojej strony jakiejkolwiek informacji można było odebrać jako brak takowego doświadczenia. Ja tak to odebrałem, co nie znaczy, że i inni też musieli tak to odebrać. Po za tym w sieci czy na forum można wiele rzeczy pisać i nie wszystko może być zgodne z prawdą. Nie zarzucam ci kłamstwa, lecz tylko uwzględniam fakt, że to co się pisze może być tylko dla podwyższenia swojego autorytetu.
Jakie sa fakty ? - tego nie wiem, to już twoje życie i nie wnikam w to. OPieram sie tylko na twoich wypowiedziach - tak jak ty na moich.

To, że rodzina jest wspólnotą i Kościół także to ja o tym wiem. Jednak piszemy tutaj o konkretnych formacjach Kościelnych i o takie formacje mi chodzi. Jak pisałem - mam swoją rodzinę, więc takiego życia we wspólnocie rodzinnej też doświadczam. Do KOścioła także chodzę pomimo chodzenia na Eucharystie czy spotkania wspólnotowe. Nie odcinam sie od niedzielnych Mszy świętych.

Nie staram się tobie przyklejać żadnej etykiety. Po prostu opieram się tylko na tym co piszesz.
Oczywiście mogę sie mylić, moge nie wiedzieć wielu rzeczy na twój temat, tak jak ty nie wiesz na mój temat. I też w tym sedno sprawy, aby nie oceniać ludzi jesli się ich nie zna.
Każdego człowieka traktuję z szacunkiem, ciebie również. Masz swoje zdanie i jest ok. A to tylko dyskusja.

Pozdrawiam