neokatechumenat

[Marek MRB]

A jednak pewien sens jest - oczywiście nie w stosunku do Neo, ale do zaniechań Kościoła w stosunku do niektórych wspólnot w ogóle.
O co chodzi ?
Otóż obserwuję (mam nadzieję że po prostu mam pecha i trafiam akurat na takie diecezje...) duży brak zainteresowania hierarchii funkcjami, które do niej należą (nierzadko związane jest to zaangażowaniem w dziedzinach nie za bardzo pasujących do stanu duchownego).
Takie trzy przykłady:

1.Apologetyka katolicka
Od kilkunastu lat Polska stała się obiektem bardzo aktywnych działań różnych grup wyznaniowych – ze szczególnym uwzględnieniem nowo powstałych wyznań, często o charakterze sekciarskim. Grupy te posługują się prostą, lecz agresywną propagandą opierającą się na fragmentarycznej interpretacji Biblii.
Oczywiście argumentacja taka nie stanowi problemu polemicznego dla nawet niedoświadczonego biblisty – jednak dla „przeciętnego” wiernego, który Biblię czyta raczej dla relacji z Bogiem niż toczenia sporów religijnych bywa barierą nie do przejścia.
Wydawałoby się że problem jest stosunkowo łatwy do wyeliminowania – w końcu m.in. po to mamy biblistów, a także instytuty biblijne, wydziały biblistyki i referaty katechetyczne. A jednak „zaatakowany propagandowo” wierny właściwie nie za bardzo ma się dokąd udać – pozostaje sam z wzbudzonymi wątpliwościami.
Są w Polsce środowiska starające się temu zaradzić – ale w przytłaczającej większości są to albo zupełnie „oddolne”, często internetowe gremia świeckich, albo „hobbystyczne” inicjatywy duchownych. Nie spotkałem się (może nie miałem szczęścia…) z żadną próbą rozwiązania tego problemu przez formalne, powołane przecież do tego typu spraw struktury kurialne.

2.Ruchy i wspólnoty nieformalne
Jeśli uczciwie przyjrzeć się duchowości katolickiej ostatnich czterdziestu lat, nie sposób nie docenić wkładu jaki w nią wniosły różnego rodzaju nieformalne lub półformalne grupy jak choćby Ruch Światło-Życie czy Odnowa w Duchu Świętym (ale i dziesiątki duszpasterstw o bardziej „autorskim” charakterze). Mimo to trudno się oprzeć wrażeniu że aktywności te traktowane są w Polskim Kościele po macoszemu; księża zajmują się nimi przeważnie „po godzinach”.

Co więcej, na ruchy te nie są wywierane ze strony hierarchii żadne naciski zmierzające do uregulowania ich statusu według Kodeksu Prawa Kanonicznego – w wyniku czego często brak jest wypracowanych zasad funkcjonowania tych wspólnot (częstokroć ucieka się od zapisów KPK w kierunku wygodnej, acz pozaprawnej formuły „ruchu”). Skutek jest łatwy do przewidzenia – to czy nauka głoszona na spotkaniach będzie zgodna z nauczaniem Kościoła zależy często-gęsto od widzimisię dosyć przypadkowo wyłonionych „liderów”. Zdarza się, że sytuacja ta wykorzystywana jest przez grupy neoprotestanckie, eksponujące hasła ekumeniczne do werbunku nowych członków.
W ostatnich latach w ten sposób powstało przynajmniej kilkanaście wspólnot formalnie przyznających się do Kościoła Katolickiego a jednocześnie formujących swoich członków w nauczaniu protestanckim (i to nie w poczciwym, luterańskim rozumieniu, ale w odmianach mocno egzotycznych). O dziwo, grupy te – nierzadko o zasięgu krajowym – nie spotykają się zwykle z żadnym zainteresowaniem lokalnych władz kościelnych. Być może powoduje to podobieństwo kurii do innych urzędów – są w nich urzędnicy „od katechezy”, „od liturgii” itd. Skoro nie ma urzędnika „od niebezpiecznych wspólnot udających katolicyzm” to całkiem zwyczajnie sprawa staje się dla całej struktury niezauważalna.

3. Muzyka liturgiczna
a."NOwe" pieśni
Jak wiadomo, pieśni śpiewane podczas liturgii powinny być zatwierdzane przez odpowiednią komisję Episkopatu. Chodzi o to że nie każda pieśń nadaje się do śpiewania podczas Eucharystii.
Jednak gdyby proboszczowie trzymali się tej zasady, od bodajże 30 lat nie byłoby żadnej nowej pieśni, bowiem odpowiednia komisja po prostu nie pracuje !
Z drugiej strony,kompletne zaniechanie stosowania zasady zatwierdzania pieśni spowodowało iż dziś na Eucharystii wykonywane są często nieodpowiednie pieśni, ba ! nawet piosenki i przyśpiewki religijne.

b.Błędy w pieśniach
Ze względu na rzekome wartości tradycyjne (oczywiście chodzi o "tradycję" przez małe "T") dopuszcza się wciąż do stosowania podczas liturgii pieśni zawierające błędną naukę, wręcz herezje ! Pierwsze z brzegu przykłady:
"Zawitaj Królowo Różańca Świętego
Jedyna nadziejo człowieka grzesznego"
albo
"gdy Ojciec zagniewany siecze,
szczęśliwy kto się do Matki uciecze"