
Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu do wyroku z 28 maja 1997 roku stwierdził: „Wartość konstytucyjnie chronionego dobra prawnego jakim jest życie ludzkie, w tym życie rozwijające się w fazie prenatalnej, nie może być różnicowana. Brak jest bowiem dostatecznie precyzyjnych i uzasadnionych kryteriów pozwalających na dokonanie takiego zróżnicowania w zależności od fazy rozwojowej ludzkiego życia. Od momentu powstania życie ludzkie staje się więc wartością chronioną konstytucyjnie. Dotyczy to także fazy prenatalnej (wyrok z dnia 28 maja 1997 roku, sygn. K 26/96)”.
Wobec tego przewidziane przez art. 4a ustawy z dnia 7 stycznia 1993 roku o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży /Dz. U. nr 17 z 1993 roku, poz. 78 ze zm./ przypadki prawnej dopuszczalności pozbawienia życia dziecka nienarodzonego należy uznać za niezgodne z zasadami moralności i Konstytucją.
Organizowanie aborcji przez państwową służbę zdrowia i dokonywanie jej przez lekarzy ma negatywne skutki społeczne. Demoralizuje wszystkich zaangażowanych w ten proceder, powoduje erozję zaufania społecznego do instytucji państwowych i podważa szacunek dla zawodu lekarza, którego celem jest pomoc chorym, a nie pozbawianie ich życia.
Legalność aborcji skłania niekiedy rodziców do zgody na zabójstwo własnych dzieci. Decyzje te bardzo często powodują poważne zaburzenia psychiczne, zwłaszcza u matek, określane jako „syndrom poaborcyjny”.
Ogólnopolska Sekcja Ginekologiczno-Położnicza Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy Polskich