W sobotę, 5 czerwca w katedrze siedleckiej Biskup Siedlecki Zbigniew Kiernikowski udzielił święceń diakonatu 14 alumnom Wyższego Seminarium Duchownego.
Nowowyświęceni diakoni to klerycy V roku – Michał Burdach z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Wojcieszkowie, Mateusz Gomółka z parafii Przemienienia Pańskiego w Łukowie, Łukasz Iwaniec z parafii Niepokalanego Serca NMP w Wilczyskach, Łukasz Kałaska z parafii św. Józefa w Trąbkach, Marcin Komoszyński z parafii Chrystusa Miłosiernego w Białej Podlaskiej, Jakub Kozak z parafii św. Jozafata w Gęsi, Piotr Łyczewski z parafii św. Elżbiety Węgierskiej w Konstantynowie, Radosław Osipacz z parafii św. Jana Ewangelisty w Polubiczach, Arkadiusz Rogalski z parafii św. Jozafata w Korczówce, Paweł Wojdat z parafii Chrystusa Króla w Jedlance oraz klerycy VI roku Mariusz Telaczyński z parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Łomazach, Damian Węgrzyn z parafii św. Jakuba Apostoła w Pawłowicach, Szczepan Skorupski z parafii św. Brata Alberta w Łukowie i Grzegorz Pilsak z parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Ostrowie Lubelskim.
W homilii Ksiądz Biskup mówił o posłudze diakonów w Kościele.
– Kościół Siedlecki wyświęca dzisiaj nowych diakonów, przygotowanych do pełnienia powierzonej im posługi. Ta posługa wymaga od was drodzy kandydaci na diakonów oddania siebie Bogu w sposób bezgraniczny – mówił Ks. Bp. Kiernikowski.
– List do Efezjan zwraca uwagę na wielość posług w Kościele. Wszystkie te posługi przyczyniają się do budowania Ciała Chrystusa – Kościoła. W tym Ciele każdy członek staje się doskonały na miarę wielkości daru Jezusa Chrystusa. „On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego” (Ef 4,11-13). Nieco wcześniej św. Paweł mówi o Jezusie Chrystusie, który „wstąpiwszy do góry wziął do niewoli jeńców, rozdał ludziom dary” (Ef 4,8). Ten Jezus zstąpił do otchłani biorąc w niewolę zniewolenie człowieka. Tym zniewoleniem, które zamykało człowieka na Boga i bliźniego, było dążenie do realizacji samego siebie według własnego poznania dobra i zła. Dlatego Jezus mówi w Ewangelii do swoich uczniów: „Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mt 20,25-28). Władcy narodów uciskają ludzi, bo nie dokonało się w nich zstąpienie do otchłani. Pod pozorem służby Bogu realizują swoje interesy. Jezus wypowiada te słowa w kontekście rozmowy z matką Jakuba i Jana. Przy tej okazji zwracam się do was, rodzice kandydatów na diakonów. Nie bójcie się o przyszłość waszych synów. Im się nie stanie krzywda, nawet gdy stracą życie – kontynuował Biskup Siedlecki.
A wy, kandydaci na diakonów, pamiętajcie, że w waszym życiu pojawią się różne pokusy. W tych doświadczeniach Bóg będzie z wami. On mówi dzisiaj do was: „Pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę, i będziesz mówił, cokolwiek tobie polecę” (Jer 1,7). Wasza posługa będzie owocna tylko w jedności z biskupem. Kościół Siedlecki składa w was swoją nadzieję. Jeżeli będziecie służyć w posłuszeństwie i prawdzie, będziecie szczęśliwi. Obyście nie szukali życia poza Chrystusem i poza Kościołem – zakończył Biskup Siedlecki.
Po homilii nastąpił obrzęd święceń. Centralnym momentem święceń diakonatu była modlitwa biskupa nad kandydatami: „Bądź z nami, prosimy Cię, wszechmogący Boże, który rozdzielasz łaski, wyznaczasz stopnie i obowiązki. Ty pozostając niezmienny, wszystko odnawiasz i całym stworzeniem kierujesz przez swoje Słowo, Moc i Mądrość, Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, a naszego Pana. W swojej odwiecznej Opatrzności wszystko przygotowujesz i zarządzasz we właściwym czasie. Ty sprawiasz, że Ciało Chrystusa, czyli Twój Kościół, ubogacony rozmaitymi łaskami niebieskimi, mimo odrębności swoich członków złączony przedziwną więzią przez Ducha Świętego, wzrasta i rozszerza się na coraz wspanialszą Twoją świątynię. Ty na początku wybrałeś synów Lewiego do pełnienia posługi w Przybytku Starego Prawa, a dzisiaj ustanawiasz trzy stopnie Twoich sług i przez święte obrzędy ich powołujesz, aby oddawali cześć Twojemu imieniu. W zaraniu dziejów Kościoła Apostołowie Twojego Syna, za sprawą Ducha Świętego, wybrali do codziennej pomocy siedmiu mężów cieszących się dobrą opinią, aby sami Apostołowie mogli gorliwiej oddawać się modlitwie i głoszeniu słowa Bożego. Tym wybranym mężom przez modlitwę i nałożenie rąk powierzyli usługiwanie ubogim. Panie, wejrzyj łaskawie na te swoje sługi, których przez modlitwę wyświęcamy na diakonów, aby służyli Twoim świętym ołtarzom. Prosimy Cię, Panie, ześlij na nich Ducha Świętego, aby ich umocnił siedmiorakim darem Twojej łaski do wiernego pełnienia dzieła posługi. Niech odznaczają się wszystkimi cnotami: miłością bez obłudy, troskliwością o chorych i biednych, powagą pełną pokory, czystością bez skazy i przestrzeganiem duchowej karności. Niech w ich obyczajach jaśnieje zachowywanie Twoich przykazań, aby czystość ich życia pociągała lud Boży do naśladowania. Niech świadectwo czystego sumienia pomaga im mocno i niezachwianie trwać w Chrystusie. Niech naśladując na ziemi Twojego Syna, który przyszedł nie po to, aby Mu służono, lecz aby służyć, dostąpią królowania z Nim w niebie. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków”.
**********************************************************************************************
W Kościele katolickim DIAKONAT jest pierwszym z trzech stopni sakramentu święceń. Według Kodeksu Prawa Kanonicznego, święcenia diakonatu wprowadzają do stanu duchownego. Każdy nowowyświęcony diakon uroczyście ślubuje żyć w celibacie, być posłusznym swojemu biskupowi oraz zobowiązuje się do codziennej modlitwy Liturgią Godzin. Diakoni stanowią najniższy stopień hierarchii kościelnej. Na nich nakłada się ręce „nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi” (KKK 1569). Dzieje Apostolskie mówią o ustanowieniu diakonów, którzy mieli pomagać Apostołom w posłudze wobec ubogich, by ci mogli się poświęcić modlitwie i głoszeniu Słowa Bożego. Diakon jest powołany, by służyć biskupowi i prezbiterom. W sensie ścisłym diakonowi nie przysługuje tytuł «sacerdos», czyli kapłan, bo nie wypełnia warunku, który należy do istoty kapłaństwa, jakim jest składanie eucharystycznej Ofiary.
Do zadań diakonów należy „uroczyste udzielanie chrztu, przechowywanie i rozdzielanie Eucharystii, asystowanie i błogosławienie w imieniu Kościoła związkom małżeńskim, udzielanie wiatyku umierającym, czytanie wiernym Pisma Świętego, nauczanie i napominanie ludu, przewodniczenie nabożeństwu i modlitwie wiernych, sprawowanie sakramentaliów, przewodniczenie obrzędowi żałobnemu i pogrzebowemu” (KK 29).
Diakoni nie mogą celebrować Eucharystii, udzielać rozgrzeszenia, czy też namaszczać chorych. Czynności te mogą wykonywać jedynie kapłani (prezbiterzy i biskupi). Diakonów w Kościele rzymskokatolickim można podzielić na dwie grupy: żonatych oraz celibatariuszy, którzy decydują się pozostać w stanie bezżennym. Diakoni żonaci są wyświęcani na stałe, zaś dla celibatariuszy jest to zazwyczaj stopień przejściowy na drodze do kapłaństwa.
W tygodniu poprzedzającym święcenia, kandydaci na diakonów przeżywali rekolekcje w domu rekolekcyjnym przy sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej w Loretto koło Wyszkowa. Myślą przewodnią rekolekcji były słowa: „Uwierzyć Jezusowi”. Rekolekcjom przewodniczył ks. Krzysztof Domański – ojciec duchowny Wyższego Seminarium Duchownego.
Ks. Mateusz Czubak
Źródło:
