Cyriak Chavara [9] urodził się 10 lutego 1805 r. w Kainakary, w stanie Karala w Indiach, w katolickiej i religijnej rodzinie obrządku syro‑malabarskiego. Zgodnie z miejscowym zwyczajem, nawiązującym do biblijnej tradycji obrzezania w ósmym dniu życia (por. Łk 2,21), w oktawę urodzin został on ochrzczony w świątyni tego samego obrządku. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął w 13. roku życia naukę w Niższym Seminarium w Pulipuram, gdzie potem podjął także studium filozofii i teologii w Wyższym Seminarium Duchownym, i gdzie w 1829 r. otrzymał święcenia kapłańskie, zawsze w Kościele rytu syro‑malabarskiego.
Gdy w 1846 r. Pan Bóg odwołał do wieczności ks. Porukara, o. Cyriak stanął u steru rodzącego się zgromadzenia zakonnego, do którego wstępowało coraz więcej kapłanów i seminarzystów. Dzieląc czas na modlitwę i pracę, i kontynuując dialog z władzami kościelnymi, doprowadził do sfinalizowania sprawę kanonicznego zatwierdzenia prowadzonego przez wspólnotę stylu życia. Stało się to 8 grudnia 1855 roku, kiedy jako Cyriak Eliasz od św. Rodziny złożył on śluby zakonne na ręce o. Marcelego Berardi, włoskiego misjonarza karmelity bosego, występującego w roli delegata wikariusza apostolskiego z Verapoly. W tym samym dniu erygowano zgromadzenie zakonne Karmelitów Maryi Niepokalanej, którego przełożonym został o. Cyriak Eliasz od św. Rodziny. Pierwszym aktem jego posługi wobec zgromadzenia było przyjęcie ślubów zakonnych od dziesięciu współbraci kapłanów, żyjących w klasztorze. Wspólnota przyjęła za swoje prawo Regułę i Konstytucje Karmelitów Bosych, z niewielkimi zmianami przystosowawczymi, zatwierdzonymi przez Kościół, i została kanonicznie określona jako III regularny zakon karmelitański.
W 10 lat później o. Cyriak, wspomagany przez innego włoskiego karmelitę bosego, o. Leopolda Beccaro, założył żeńskie zgromadzenie zakonne Sióstr Matki Karmelu, inspirujące się duchowością Karmelu Terezjańkiego i posiadające taki sam status kanoniczny III regularnego zakonu karmelitańskiego. Obydwa zgromadzenia zakonne przeżywają do dzisiaj wielki rozkwit i znane są nie tylko w Indiach: osiedliły się także w Europie i podjęły działalność misyjną w Azji i w Afryce. Karmelitów Maryi Niepokalanej jest obecnie 2305, w 14 prowincjach zakonnych, a sióstr Matki Karmelu prawie 5000, w 18 prowincjach lub podobnych jednostkach administracyjnych.
Ojciec Założyciel, starając się żyć w doskonałej wierności eklezjalnemu ideałowi Karmelu, mąż prawdziwej modlitwy i zażyłości z Bogiem, oddał się przede wszystkim sprawie umacniania jedności Kościoła syro‑malabarskiego ze Stolicą Apostolską. Ze względu na nieroztropne decyzje niektórych pasterzy tegoż Kościoła, zawisła nad nim groźba zerwania tej jedności i powstania nowej zgubnej schizmy. Cyriaka Eliasza Chavara uznaje się nawet za ojca odnowionego Kościoła syro‑malabarskiego. Podjął się bowiem, przy całkowitej aprobacie wikariusza apostolskiego z Verapoly, odnowienia liturgii syro‑malabarskiej i przygotował do druku nowe księgi liturgiczne, wprowadzając, na wzór obrządku łacińskiego, wiele nabożeństw paraliturgicznych, uprzednio nie znanych jego współwyznawcom. Ożywił znacznie w swym Kościele cześć Najświętszego Sakramentu i nabożeństwo do Świętej Rodziny. Dużo czasu poświęcił formacji kleryków i rodzin chrześcijańskich. Znalazł także czas na napisanie kilku dzieł duchowych, w których rozważa przede wszystkim o modlitwie, o zażyłości z Bogiem, oraz uczy jak należy żyć prawdziwie po chrześcijańsku.
O. Cyriak Eliasz od św. Rodziny zmarł 3 stycznia 1871 r. Wspomniany wyżej o. Leopold Beccaro napisał wtenczas do Rzymu: „Owoce jego trudów są takie, że Kościół syro‑malabarski zmienił swe oblicze. I to, że tutejsze chrześcijaństwo jawi się nam dzisiaj tak dojrzałe, świadome swych obowiązków, bardziej oddane Bogu i bardziej posłuszne wytycznym wikariusza apostolskiego, jest zasługą, jak to wszyscy zgodnie twierdzą, tegoż zakonnika”. Zasługi te, jeszcze za życia o. Cyriaka, podkreślił Pius IX, w specjalnym laudacyjnym liście, jaki do niego skierował.
Przykład doskonałego życia tego członka wielkiej rodziny Karmelu Terezjańskiego i jego zasługi dla jedności Kościoła, ukazał jego rodakom i nam wszystkim Ojciec Święty Jan Paweł II, ogłaszając o. Cyriaka Eliasza od św. Rodziny błogosławionym Kościoła powszechnego, w czasie uroczystej liturgii sprawowanej na wypełnionym po brzegi stadionie Nehru w Kottayam, w jego rodzinnym stanie Kerali, podczas apostolskiej pielgrzymki do Indii, 8 lutego 1986 r. W liturgii, jakkolwiek sprawowanej po angielsku, Papież posłużył się rytułałem syro‑malabarskim, i najważniejsze momenty, m.in. formułę beatyfikacji, wypowiedział w języku malayalam, który obrządek syro‑malabarski przyjął za swój język liturgiczny po reformie Soboru Watykańskiego II.
Wspomnienie liturgiczne bł. Cyriaka, kapłana, zostało ustalone na dzień 3 stycznia, zarówno w Zakonie Karmelitańskim, jak i w Kościele obrządku syro–malabarskiego w Indiach.
W homilii beatyfikacyjnej Papież scharakteryzował go następującymi słowy: „Ojciec Cyriak Eliasz Chavara urodził się tutaj, w Kerali, i przez całe prawie sześćdziesiąt pięć lat ziemskiego życia niestrudzenie pracował na rzecz odnowy i wzbogacenia życia chrześcijańskiego. Głęboka miłość do Chrystusa była źródłem jego apostolskiej gorliwości i szczególnej troski o jedność Kościoła. Wielkodusznie współpracował w dziele zbawienia z innymi, przede wszystkim z braćmi kapłanami i zakonnikami. (…) Założył indyjskie zgromadzenie męskie, znane dziś jako Karmelici Maryi Niepokalanej. Później (…) utworzył indyjskie zgromadzenie żeńskie, zgromadzenie Matki Karmelu. Oba zgromadzenia rosły i rozwijały się, rosły też zrozumienie i szacunek dla powołania zakonnego. Dzięki wspólnym wysiłkom nowych rodzin zakonnych nadzieje i dokonania ojca Cyriaka zostały wielokrotnie pomnożone. Życie ojca Cyriaka, podobnie jak i życie nowych zgromadzeń, poświęcone było służbie Kościołowi syro‑malabarskiemu. Pod jego kierownictwem i z jego inspiracji podjęto wiele apostolskich inicjatyw: założono seminarium dla kształcenia i formacji duchowieństwa, wprowadzono coroczne rekolekcje, utworzono wydawnictwo katolickie, dom opieki dla biednych i nieuleczalnie chorych, szkoły ogólnokształcące, opracowano program nauk dla katechumenów. Ojciec Cyriak wniósł swój wkład w liturgię syro‑malabarską i rozpowszechniał nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu i do Świętej Rodziny. Ze szczególnym poświęceniem wspierał radą i zachętą rodziny chrześcijańskie, był bowiem przeświadczony, że rodzina odgrywa podstawową rolę w życiu społeczeństwa i Kościoła. Żadne jednak dzieło apostolskie nie było bliższe sercu tego człowieka wiary, aniżeli sprawa jedności i harmonii w Kościele. Postępował tak, jak gdyby nieustannie tkwiły w jego umyśle słowa, którymi Jezus modlił się w noc poprzedzającą Jego Ofiarę na Krzyżu: „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno” (J 17,21). Kościół wspomina dziś uroczyście, z miłością i wdzięcznością, wszystkie zabiegi o. Cyariaka, zmierzające do zapobieżenia groźbie rozłamu oraz do podtrzymania duchowieństwa i wiernych w trwaniu w jedności ze Stolicą Piotrową i z Kościołem powszechnym” [10].
——————————————-
[9] Oto zasadnicza bibliografia na jego temat: L’Osservatore Romano, wyd. pol., nr 2/1986, str.23; Wider Dominik , Prawie wszystko o Karmelu, Kraków 1990, str. 28‑29; Tenże , Przedziwny Bóg w Świętych, Kraków 1995, str. 227‑229.
[10] L’Osservatore Romano, wyd. pol. nr 2/1986, str. 23. Praśkiewicz Szczepan T ., Beatyfikacja karmelitańska w Indiach,w: „Karmel” (Kraków) 1986, nr 2, str. 71-74.
Foto. Brewiarz.pl
Źródło: Klasztor Sióstr Karmelitanek Bosych p.w. Maryi Matki Nadziei i św. Teresy od Dzieciątka Jezus