W dniu dzisiejszym wspomina się błogosławionych męczenników jezuickich, którzy ponieśli śmierć po podziale chrześcijaństwa (wskutek reformacji) w XVI w. Są wśród nich:
- Jakub Sales i Wilhelm Saltemouche – zginęli we Francji 7 lutego 1593 r. (beatyfikowani przez Piusa XI w 1926 r.)
- Ignacy de Azevedo i 39 Towarzyszy – zginęli podczas podróży morskiej do Brazylii 15 i 16 lipca 1570 r. (beatyfikowani przez Piusa IX w 1854 r.)
- Jakub Bonnaud i 22 Towarzyszy – zabici podczas rewolucji francuskiej między 2 a 5 września 1792 r. we Francji (beatyfikowani przez Piusa XI w 1926 r.)
- Józef Imbert i Jan Cordier – zginęli w Rochefort w 1794 r. (beatyfikowani przez Jana Pawła II w 1995 r. wraz z 62 innymi prezbiterami).
Jakub Sales urodził się 21 marca 1556 r. w Lezoux we Francji. Już jako dziecko garnął się chętnie do modlitwy; mając 7 lat codziennie uczestniczył w Eucharystii. Znajomy kapłan wysłał go na studia do jezuickiego kolegium i pomógł mu w ich ukończeniu. W 1573 r. Jakub udał się na uniwersytet w Paryżu na studia retoryki; 1 listopada tego roku wstąpił do nowicjatu jezuitów w Verdun. W 1585 r. przyjął święcenia kapłańskie.
Na jesieni 1592 r. gubernator miasta Aubenas, który sam kilka lat wcześniej wypędził stamtąd hugenotów, poprosił prowincjała jezuitów o skierowanie do niego jezuity, który wygłosiłby rekolekcje w adwencie i mógłby wystąpić przeciwko hugenotom. Posłany został Jakub Sales wraz z Wilhelmem Saltemouche. Ich misja przebiegała na tyle pomyślnie, że gubernator poprosił o przedłużenie ich pobytu aż do Wielkanocy. Niestety, wieczorem 5 lutego 1593 r. do domu, w którym przebywali, wdarli się hugenoci. Jezuici zostali postawieni przed sądem, składającym się wyłącznie z kalwinów. Na jego czele stał Piotr Labat, który poniósł kilka tygodni wcześniej porażkę w dyspucie z Jakubem Salesem. Przez cały dzień, aż do poranka 7 lutego, trwała dyskusja na temat obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.
Rankiem 7 lutego obaj jezuici zostali wyprowadzeni na plac; Jakubowi złamano ramię, a następnie ugodzono sztyletem. Wilhelm, któremu zaoferowano możliwość ucieczki, postanowił pozostać ze swym towarzyszem; zginął od osiemnastu ran zadanych sztyletami. Zwłoki męczenników przeciągnięto po ulicach miasta, a następnie wyrzucono poza jego mury z zabudowań zniszczonego kościoła. Pochowano je w ogrodzie, ale kalwini nadal je bezcześcili. Dopiero po dwóch latach pewna kobieta zafundowała jezuitom nowy kościół i tam przeniesiono szczątki męczenników. Długi proces beatyfikacyjny zakończył papież Pius XI 6 czerwca 1926 roku.
ŹRÓDŁO : http://www.brewiarz.katolik.pl