Helena urodziła się w 1207 roku w Padwie. Pochodziła z arystokratycznej rodziny. Była wychowywana w myśl zasad religijnych i zgodnie z ideałami najczystszej cnoty. Kiedy postanowiła wstąpić do zakonu, jej rodzina nie tylko się nie sprzeciwiała, ale wyraziła radość z tej decyji. W wieku 12-13 lat Helena Enselmini wstąpiła do zakonu Ubogich Panien (klarysek) w Arcella. Według tradycji była jedną z pierwszych klarysek i znała osobiście św. Franciszka. To on miał jej, osobiście, wręczyć habit zakonny. Była też świadkiem cudów, jakich dokonywał św. Antoni z Padwy – co być może przygotowało ją na jej własne wyzwania duchowe.
Na początku życia zakonnego była uśmiechnięta i radosna, pomimo skrajnego ubóstwa, w jakim żyła. Póżniej jednak dosięgła jej ciemność: nie tylko cielesna, spowodowana chorobą, ale także duchowa, spowodowana wątpliwościami. Po jakimś czasie udało jej się jednak odzyskać spokój i pewność, że jej losami kieruje Opatrzność.
Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Męki Pańskiej. Wskutek ciężkiej choroby straciła w 1230 roku mowę, wzrok i możność poruszania się. Przeżyła tak następnych 16 lat. Jej przewodnikiem duchowym był św. Antoni, który umacniał ją w cierpliwości i wierze, ale był także, i po prostu: przyjacielem.
Helena miała dar wizji i kontemplacji. W ciągu ostatnich miesięcy życia nie przyjmowała innych pokarmów niż Najświętszy Sakrament.
Zmarła mając zaledwie 34 lata, 4 listopada 1231 roku. Papież Innocenty XII ogłosił ją błogosławioną w 1695 roku.
ŹRÓDŁO : http://www.brewiarz.katolik.pl