NOBISCUM AD CAELUM…

Wstąpmy do Ogrodu Pana

 

Dzisiaj w Kościele Katolickim przeżywamy wspomnienie NMP z Góry Karmel. O pojawieniu się szkaplerza w pobożności karmelitańskiej powiedziała w rozmowie z Marią Rachel Cimińską, Iwona Wilk radna prowincjalna Krakowskiej Prowincji Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych (OCDS).

(więcej…)

Św. Jan z Dukli

Św. Jan z Dukli, patron archidiecezji przemyskiej, Lwowa oraz dawnego rycerstwa polskiego. Na prośbę króla, biskupów i kapituł katedralnych papież Klemens XII ogłosił go w roku 1739 patronem Korony i Litwy. W liturgii wspominany jest 8 lipca.

Jan urodził się około roku 1414 w Dukli, na Podkarpaciu, w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. W latach 30-tych XV w. prowadził żywot pustelnika na wzgórzu Zaśpit, w pobliżu Dukli. Tutaj zrozumiał, że jego powołaniem jest zostać zakonnikiem.

W XV wieku najbardziej rozpowszechnionym zakonem byli franciszkanie, którzy mieli swoje klasztory w pobliżu Dukli – w Przemyślu, Sanoku i Krośnie. Po rozdaniu ubogim swojego majątku, Jan około 1434 roku wstąpił w Krośnie do klasztoru franciszkanów, otrzymując dwa habity, spodnie oraz sandały.

 

Został skierowany na studia teologiczne do Krakowa, które odbył w konwencie franciszkańskim. Istnieje twierdzenie, że był studentem Akademii Krakowskiej, a nawet uczniem św. Jana z Kęt, ale teza ta nie znajduje potwierdzenia w dokumentach historycznych.

 

Po odbyciu formacji zakonnej i teologicznej, przyjął święcenia kapłańskie. Musiał być wybitnym mówcą i wyróżniającym się zakonnikiem, skoro od razu powierzono mu obowiązki kaznodziei. Jan pełnił także funkcję gwardiana w klasztorach w Krośnie i we Lwowie. Około roku 1443 powierzono mu urząd kustosza, czyli przełożonego kustodii ruskiej, składającej się wówczas z siedmiu klasztorów.

W XV w. franciszkanie przeżywali wewnętrzny kryzys, związany z różnicami w interpretowaniu pierwotnej reguły zakonnej, co zakończyło się w konsekwencji powstaniem nowej gałęzi tego zakonu. Na czele ruchu reformatorskiego stanęli św. Bernardyn ze Sieny (1380-1444) i św. Jan Kapistran (1386-1456). Zakonnicy tej nowej gałęzi przyjęli nazwę obserwantów, a w Polsce po dzień dzisiejszy nazywa się ich bernardynami.

Podczas pobytu we Lwowie, Jan spotykał się z bernardynami, a zachęcony ich sposobem życia, w 1463 roku stał się jednym z nich. Przez krótki okres pracował w Poznaniu, a następnie aż do śmierci we Lwowie, gdzie pełnił obowiązki spowiednika i kaznodziei, był także duszpasterzem Niemców.

Był gorliwym zakonnikiem, długie godziny spędzał na czuwaniach i modlitwach, zasłynął jako wielki czciciel Matki Bożej. Pod koniec życia cierpiał na wiele chorób, miał m.in. niedowład nóg i stracił wzrok.

W opinii świętości zmarł we Lwowie 29 września 1484 roku, przy jego grobie modlili się nie tylko katolicy dwóch obrządków, ale także prawosławni. Wstawiennictwu św. Jana przypisuje się cudowne ocalenie Lwowa w roku 1648, podczas oblężenia przez wojska Bohdana Chmielnickiego.

Papież Klemens XII ogłosił Jana błogosławionym w roku 1733, a Jan Paweł II kanonizował go 10 czerwca 1997 r. w Krośnie. Relikwie św. Jana znajdują się m.in. w jego sanktuarium w kościele bernardynów w Dukli, do którego pielgrzymują wierni z Polski, Słowacji i Ukrainy.

wp

Na zdjęciach: Św. Jan z Dukli, kościół bernardynów w Krakowie / fot. W. Pobiedziński OFMConv

 

 

 

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *