Była córką króla Francji Ludwika XI oraz żoną księcia Orleanu. Życie nie oszczędziło jej wielu cierpień oraz upokorzeń. Joanna była córką króla Francji Ludwika XI i Szarlotty Sabaudzkiej. Przyszła na świat w 1464 roku, w Nogent-le-Roy we Francji. Ojciec nie zaakceptował jej z powodu niepełnosprawności fizycznej. Biografowie podają, że niezadowolony król odesłał noworodka do krewnych. Odrzucona przez najbliższych, od lat dziecięcych znosiła swoją udrękę z heroiczną cierpliwością.
Kiedy miała 12 lat, ze względów dynastycznych wydano ją za mąż za Ludwika, księcia Orleanu. Żyła z nim 22 lata, znosząc jego kaprysy oraz jawną niechęć. Niewdzięczny mąż pozbawił Joannę tytułu królewskiego, a następnie sam objął tron Francji jako Ludwik XII, w 1498 roku. Po otrzymaniu kanonicznego orzeczenia nieważności małżeństwa, oddalił Joannę. Zamieszkała ona wówczas w posiadłości w Bourges, otrzymując niewielkie księstwo Berty. Administrowała nim sprawiedliwie i mądrze, wielką troską otaczała chorych, osoby niepełnosprawne i samotne.
W 1500 roku Joanna założyła w Bourges kontemplacyjne Zgromadzenie Sióstr Zwiastowania Błogosławionej Dziewicy Maryi. Był to zakon francuskich klarysek, zwanych anuncjatkami. Rok później regułę zgromadzenia zatwierdziła Stolica Apostolska. Joanna ułożyła Koronkę Dziesięciu Cnót Najświętszej Maryi Panny, gdyż wzorem dla sióstr była Maryja, a Jej cnoty miały stanowić regułę ich życia. W 1503 roku Joanna złożyła śluby zakonne i przyjęła imię Gabrieli Marii.
Zmarła 4 lutego 1505 roku, pochowano ją w habicie zakonnym, z koroną na głowie. Beatyfikował ją papież Benedykt XIV w 1742 roku, a kanonizował Pius XII w roku 1950. Jest czczona szczególnie we Francji oraz w zakonie klarysek, w liturgii wspomina się ją 4 lutego.
wp