W ciasnej celi zakonnej spowiadał codziennie po kilkanaście godzin. Jan Paweł II nazwał go "Apostołem sakramentu pojednania".
Leopold urodził się 12 maja 1866 roku w Castelnovo, w Hercegnovi, jako dwunaste dziecko w ubogiej rodzinie chorwackiej. Po ukończeniu nauki w niższym seminarium w Udine, wstąpił do zakonu kapucynów w prowincji weneckiej, we Włoszech. W 1888 roku złożył śluby wieczyste, a w 1890 roku przyjął święcenia kapłańskie. Z powodu bardzo niskiego wzrostu, a miał zaledwie 135 centymetrów, przełożeni nie zalecali mu posługi kaznodziei.
Leopold pragnął wrócić do swojej ojczyzny, aby tam propagować jedność między chrześcijanami różnych Kościołów oraz prowadzić dialog z muzułmanami i żydami. Jednak przełożeni powierzyli mu inne zadanie. Uznali, że jego "terenem misyjnym", za którym tak bardzo tęsknił, będzie konfesjonał. Przebywając w ciasnej celi zakonnej, Leopold był kilkanaście godzin dziennie do dyspozycji wiernych. Służył wszystkim, którzy prosili o pojednanie z Bogiem.
Leopold był spowiednikiem w różnych klasztorach prowincji weneckie. W 1906 roku został tymczasowo wysłany do klasztoru Świętego Krzyża w Padwie. Jak się później okazało, przebywał w nim aż do śmierci. Nie tylko udzielał rad i służył jako spowiednik, ale za penitentów ofiarował także swoje cierpienia.
Niedomagania fizyczne w niczym nie umniejszały jego wybitnych walorów duchowych. Wyróżniał się głębią życia wewnętrznego i przeżyć religijnych, odznaczał się wielką miłością do Eucharystii i Matki Bożej. Posiadał charyzmat czytania w sumieniach tych, którzy przychodzili do niego po radę i pojednanie z Bogiem.
Podczas II wojny światowej, 14 maja 1944 roku klasztor kapucynów został zburzony wskutek nalotu na Padwę. Ocalała jedynie cela-konfesjonał o. Leopolda, który przepowiedział to wydarzenie, mówiąc: "Również i ten kościół i klasztor zostaną trafione, lecz nie ta cela. W niej bowiem okazał Bóg duszom ludzkim tak wiele miłosierdzia, że pozostanie nietknięta, jako widomy znak Jego dobroci".
Zmarł 30 lipca 1942 roku. Już za życia uważano go za świętego, a po śmierci jego sława nabrała rozgłosu daleko poza granicami Włoch. Został beatyfikowany 2 maja 1976 roku przez papieża Pawła VI, a kanonizowany 16 października 1983 roku przez Jana Pawła II. Liturgiczne wspomnienie św. Leopolda Mandića przypada 12 maja. Papież Jan Paweł II nazwał go "Apostołem sakramentu pojednania", ustanawiając go orędownikiem zarówno penitentów, jak i spowiedników.
Jan Paweł II w trakcie homilii w dniu kanonizacji powiedział: "Co zostało po św. Leopoldzie? Komu i czemu służyło jego życie? Pozostali bracia i siostry, którzy stracili Boga, miłość, nadzieję. Biedne istoty ludzkie, które potrzebowały Boga i wzywały go, błagając o Jego przebaczenie, o Jego pociechę, o Jego pokój, o Jego łagodność. Tym ?biednym? św. Leopold ofiarowywał życie, za nich ofiarowywał swoje cierpienia i swoją modlitwę, a przede wszystkim celebrował Sakrament Pojednania. Tutaj przeżywał swój charyzmat. Niech ten wielki-mały Święty pomoże nam odkryć charyzmat, którym mamy służyć bliźnim".
wp