Był bliskim towarzyszem św. Franciszka z Asyżu. Razem z czterema innymi franciszkanami zginął śmiercią męczeńską w północnej Afryce. Należy do grona pięciu pierwszych męczenników zakonu.
Otto znalazł się w gronie pięciu włoskich franciszkanów, którzy w 1119 roku z misją ewangelizacyjną udali się w podróż do Maroka (północna Afryka). Oprócz niego kapłanami byli Berard i Piotr, a braćmi zakonnymi – Akursjusz i Adjut.
Franciszkanie 16 stycznia 1220 roku głosili Ewangelię w Marrakeszu, stolicy Maroka, w obecności sułtana Miramolina. Zostali pochwyceni i torturowani, a Otto w imieniu zakonników powiedział do władcy kraju: „Nie kuś już więcej sług Boga. Czy myślisz, że obietnicami i pochlebstwami złamiesz naszą wolę? Czy nie wiesz, że Bóg, który jest w niebie, ciągle czuwa nad nami? Jesteśmy nieugiętymi żołnierzami Chrystusa, gotowymi raczej paść na polu walki, niż zdezerterować sprzed Krzyża Chrystusa. Nasza krew przelana z tak świętego i szlachetnego powodu, sprawi, że zakiełkują nowi chrześcijanie na tej ziemi”.
Jak podają kroniki, sułtan z furią rzucił się na zakonników i własnym mieczem przeszył im głowy przez środek czoła. Ciała męczenników zostały wykupione i przewiezione przez Portugalczyków do Coimbry. Tam kapłan augustiański Ferdynand Bulhoes (późniejszy św. Antoni z Padwy), widząc ciała zamordowanych zakonników zapragnął śmierci męczeńskiej i wstąpił do zakonu franciszkanów.
Otto – razem z czterema towarzyszami męczeństwa – został kanonizowany przez papieża Sykstusa IV 7 sierpnia 1481 roku. Ich liturgiczne wspomnienie przypada 16 stycznia.
wp
Źródło: www.franciszkanie.pl