NOBISCUM AD CAELUM…

Wstąpmy do Ogrodu Pana

 

Dzisiaj w Kościele Katolickim przeżywamy wspomnienie NMP z Góry Karmel. O pojawieniu się szkaplerza w pobożności karmelitańskiej powiedziała w rozmowie z Marią Rachel Cimińską, Iwona Wilk radna prowincjalna Krakowskiej Prowincji Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych (OCDS).

(więcej…)

Św. Zyta

Wychowała się w ubogiej rodzinie wiejskiej. Była służącą, należała do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. W "Boskiej komedii" uwiecznił ją Dante.

Zyta urodziła się w roku 1218 w Monsagrati, we Włoszech, w ubogiej rodzinie wiejskiej. Jej brat był pustelnikiem, siostra zakonnicą u cystersek. Mając 12 lat, została służącą w rodzinie Fatinellich, w miejscowości Lucca. Obowiązki te wykonywała przez 42 lata, aż do śmierci. Szybko zdobyła sobie zaufanie Fatinellich, którzy powierzyli jej administrację całego domu. Swoją pracę traktowała jako służbę Świętej Rodzinie z Nazaretu.

Zyta codziennie uczestniczyła we mszy św., przyjmowała Komunię św. Była obdarzona charyzmatami kontemplacji i ekstaz podczas wizji mistycznych. Przypisywano jej czynienie cudów. Surowo umartwiała się, spała na ziemi, większą część roku chodziła boso, wiele pościła. Słynęła z ofiarności wobec ubogich. Należała do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu (1182-1226).

Kiedy 27 kwietnia 1272 roku zmarła, okazało się, że pod ubraniem nosiła sznur pokutny, który – według przekazów – miał wrosnąć jej w ciało. Uczestnicy pogrzebu byli przekonani, że chowają świętą, dlatego jej ciało złożono nie na cmentarzu, lecz w kościele św. Frediana w Lucca.

W czasie prowadzenia procesu kanonizacyjnego, w roku 1652 dokonano ekshumacji jej ciała. Było ono zachowane w stanie nienaruszonym. Papież Innocenty XII kanonizował ją w roku 1696, a Pius XI, w roku 1935 ogłosił patronką miasta Lucca oraz służby domowej. W liturgii wspominana jest 27 kwietnia.

Była czczona jako patronka ubogich dziewcząt oraz kilkunastu stowarzyszeń, do których należały służące. Mimo iż była tylko ubogą służącą, na trwałe wpisała się w dzieje kultury. W "Boskiej komedii" wspomina o niej Dante. W ikonografii najczęściej przedstawia się ją w dwóch scenach: z dzbanem, w którym woda przemieniła się w wino oraz ubraną w fartuch pełen kwiatów, w które zamienił się chleb niesiony przez nią ubogim.

wp

Żródło: www.franciszkanie.pl

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *