Bernard Filip Latini urodził się w roku 1605 w Corleone na Sycylii. Pochodził z rodziny rzemieślniczej. Jako młodzieniec pomagał ojcu w pracy w warsztacie krawieckim. Nie czuł jednak zamiłowania do tego zawodu i niebawem po śmierci ojca opuścił rodzinne miasteczko na Sycylii, by prowadzić życie pełne przygód i awantur. Pociągało go rzemiosło rycerskie, bo z natury był sprawny we władaniu bronią. Nic też w życiu młodzieńca nie zdradzało jego przyszłego powołania ani wielkich cnót, jakie miały opromienić go chwałą. Na drogę służby Bożej doprowadził go dopiero przypadek, który zadecydował o jego przyszłym życiu. W jednej ze sprzeczek rycerskich sprowokowany przez przeciwnika ranił go poważnie. Od tej pory lękając się kary tułał się po całej niemal Sycylii, wreszcie zrozumiał, że raczej powinien się lękać Bożej niż ludzkiej sprawiedliwości. Toteż zdecydował się za przeszłe winy odpokutować i dlatego w 26. roku życia poprosił o przyjęcie do zakonu św. Franciszka kapucynów prowincji panormitańskiej.
Od samego początku życia zakonnego oddawał się ostrym praktykom pokutnym, których już do śmierci nie zaniedbywał. Gdy jednak ciało umartwiał, duch jego stawał się silniejszy i chętniejszy do służby Bogu. Cieszył się łaską kontemplacji i wszystkie chwile wolne od pracy nakazanej przez posłuszeństwo poświęcał modlitwie. Nie zaniedbywał też odwiedzania chorych, wobec których dla miłości Boga spełniał najniższe nawet posługi. Trzydzieści sześć lat życia pokutnego zjednało mu sławę wśród ludzi, a podziw u współbraci, toteż w chwili śmierci, która nastąpiła w Palermo 12 stycznia 1667 r., uważany był za świętego.
Papież Klemens XIII zaliczył go w poczet błogosławionych Kościoła katolickiego w 1768 roku. Jan Paweł II kanonizował go 10 czerwca 2001
ŹRÓDŁO : http://www.brewiarz.katolik.pl