„Przede wszystkim, bracia najmilsi, miłujcie Boga, a następnie bliźniego, gdyż te przykazania zostały nam dane jako najważniejsze. Oto jest to, co nakazujemy zachowywać mieszkającym w klasztorze. Po pierwsze, dlatego zgromadziliście się w jedno, byście jednomyślnie mieszkali w domu i mieli jednego ducha i jedno serce skierowane ku Bogu. I nie nazywajcie czegokolwiek swoją własnością, lecz wszystko niech będzie dla was wspólne.”
św. Augustyn, Reguła I
1) nieustanne poszukiwanie Boga,
2) w głębokiej wspólnocie z drugim człowiekiem,
3) w oparciu o prawdę o sobie samym, oraz
4) w zaangażowaniu na służbę Kościołowi.
Są to podstawowe filary, swoisty trzon duchowości augustiańskiej.
Kluczem do zrozumienia duchowości augustiańskiej jest słowo „wspólnota”. Dojrzała wiara i wspólnota z Bogiem musi, według św. Augustyna, wyrażać się w dojrzałych relacjach i wspólnocie z drugim człowiekiem. Tekstem, na którym on sam oparł swój ideał życia zakonnego, jest fragment z Dziejów Apostolskich mówiący o wspólnocie pierwszych chrześcijan: „Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.” [Dz 4,32] Dla św. Augustyna nie istnieje coś takiego jak dojrzała wiara, która jednocześnie byłaby zamknięta na wspólnotę z drugim człowiekiem.
Oczywiście, dojrzałą wspólnotę mogą stworzyć tylko osoby szczerze gotowe na to, by podjąć trud nieustannego poszukiwania Boga i tworzenia dojrzałych więzi. Życie we wspólnocie to nie sentymentalna, romantyczna „bajeczka”. Wymaga ono czasem dużo wysiłku i ofiary. Dlatego warunkiem prawdziwego realizowania duchowości augustiańskiej jest osobista dojrzałość i głębokie, osobiste życie wewnętrzne. Tylko głębokie zakorzenienie się w Bogu może uchronić człowieka przed iluzją i rozczarowaniem.
Jednocześnie św. Augustyn nie chciał, aby wspólnota zakonna, którą założył, zamykała się w swoim własnym „światku”, odgradzając się od problemów Kościoła. Prawdziwa duchowość augustiańska wyraża się więc również w „wyjściu poza mury klasztorne” i podejmowaniu różnorodnych działań duszpasterskich. W zależności od tego jakie kto ma dary i talenty, staramy się aby każdy mógł je rozwijać, „puścić je w obieg” i robić to do czego Bóg, przez wspólnotę zakonną, go powołał.
Wzorem św. Augustyna, w duchowości i charyzmacie Zakonu, duży nacisk kładziemy na studia. Miłość do Boga oznacza, że człowiek pragnie Go lepiej poznać. Dobrych studiów wymaga również zwykłe, rzetelne przygotowanie do pracy duszpasterskiej. Ze względu na to, że duchowość augustiańska łączy w sobie nastawienie na głębokie życie wewnętrzne (modlitwa, studia, itp.) oraz zaangażowanie apostolskie – Zakon św. Augustyna jest zakonem kontemplacyjno-czynnym.
Źródło: www.augustianie.pl