Duchowość
Seculo renuntiantes – wyrzeczenie się ducha świata
Ojcowie barnabici we wspólnocie zakonnej, poprzez ascezę i intensywną odnowę duchową, poszukują wzrostu życia wewnętrznego, w celu ciągłego uwalniania się od ducha tego świata.
Nie wystarczy powiedzieć: jestem zakonnikiem, jestem zakonnikiem! Jak to jesteś zakonnikiem? Gdy nawet nie jesteś dobrym chrześcijaninem!
(św. Antoni M. Zaccaria)
Totosque nos Deo dedicantes – całkowite poświęcenie się Bogu
Ojcowie barnabici wyrażają swoje ofiarowanie się Bogu przede wszystkim w życiu duchowym i w apostolstwie, na wzór Chrystusa.
Byłoby wielką hańbą, gdyby słudzy Boży mówili, że wystarczy czcić Boga tyle lub tylko tyle.
(św. Antoni M. Zaccaria)
Animarum saluti deserviamus – służba apostolska bliźnim
Ojcowie barnabici służą z całkowitą bezinteresownością wszystkim braciom i siostrom, ze szczególnym umiłowaniem ubogich, w duchu sprawiedliwości i pokoju.
Biegnijmy jak szaleni nie tylko do Boga, ale także do bliźniego, który jest pośrednikiem otrzymującym to, czego my nie możemy dać Bogu.
(św. Antoni M. Zaccaria)
Święty Antoni Maria Zaccaria powołując do życia nowe zgromadzenie zakonne, nie uczynił tego, aby istniało ono wyłącznie dla siebie, ale aby służyło Kościołowi poprzez służbę pokorną, ukrytą, podobna życiu korzeni ukrytych w ziemi, często jednak poprzez służbę jawną, na kształt gałęzi, które nie ukrywają swoich liści i owoców. Tak też ojcowie barnabici są Zgromadzeniem, które położyło wiele zasług dla Kościoła. Zgromadzenie Księży Świętego Pawła, natchnione nauką i przykładem św. Pawła Apostoła, pragnie urzeczywistniać ideę całkowitego poświęcenia się Bogu w służbie apostolskiej, która rozciąga się w granicach wytyczonych jej przez Chrystusa. Szczególną jednak wagę przywiązuje do formacji prawdziwie ludzkiej i chrześcijańskiej młodzieży szkolnej i studenckiej.
Ojcowie barnabici, jako osoby duchowne będąc zakonnikami i kapłanami uczestniczą w misji apostolskiej Kościoła. Jako zakonnicy głoszą, Chrystusa i Jego Ewangelię, świadcząc o niej przez swoje życie według rad ewangelicznych (posłuszeństwo, czystość, ubóstwo). Zgodnie z charyzmatem zakonnym służą braciom w wierze, głoszą wszystkim ludziom Królestwo Boże, odnawiają obecność Chrystusa w świecie, przyczyniając się w ten sposób do prawdziwego postępu ludzkości. Są głosicielami sprawiedliwości i ewangelicznego wyzwolenia w celu zbudowania nowego świata, przemienionego dzięki mocy ośmiu błogosławieństw. Zgromadzenie współpracuje w sposób oddany i harmonijny z biskupami i kapłanami poszczególnych kościołów lokalnych. W ten sposób ujawnia miłość i troskę o cały lud Boży, podkreślając i przeżywając wartości właściwe danej kulturze.
Święty Założyciel, Antoni Maria Zaccaria, budując nową rodzinę zakonną na nauce i przykładzie św. Pawła Apostoła, poucza duchowych synów, by niepokładali ufności w mądrości ludzkiej, ale w prostocie Krzyża Świętego, oraz zachęca ich do odnowy żarliwości chrześcijańskiej, wybierając to, co lepsze, wypełniając dobro, kierując się we wszystkim miłością, angażując się bez granic i spalając się dla zbawienia braci.
Wiara jako odpowiedź tego, który nawraca się słysząc głos Ewangelii, jest darem miłości Ojca, który to dar człowiek dobrowolnie przyjmuje, ale zależy ona również od naszej wierności orędziu Chrystusowemu, od naszego uczestnictwa w historii ludzkości i od świadczenia miłości w codziennym życiu.
Zaangażowanie apostolskie wymaga pełnego oddania, otwarcia umysłu i serca, umiłowania i wolności wewnętrznej, aby Duch Święty znalazł w nas narzędzia podatne na Jego działanie oraz dojrzałość Swoich owoców w duszach. Dając świadectwo jedności oraz wspólnej odpowiedzialności ojcowie barnabici uczestniczą jako wspólnota w modlitwie i życiu wspólnoty Kościoła. Środkami, które przyczyniają się do owocności ich apostolstwa, jest studiowanie Objawienia Bożego i teologii w jej różnorodnych przejawach, znajomość człowieka i jego historii, wrażliwość na współczesną sytuację i na jej przemiany, dostosowanie metod do zmiennych okoliczności świata oraz stała praca formacyjna na niwie zakonnej, intelektualnej i duszpasterskiej.
Każda wspólnota ojców barnabitów, niezależnie od prowadzonego przez nią rodzaju apostolstwa, staje się ośrodkiem intensywnego życia chrześcijańskiego o właściwej Zgromadzeniu duchowosci dla dobra Kościoła powszechnego. Świadomość solidarnej odpowiedzialności za Kościół oraz wyzwania pracy apostolskiej wymagają od wspólnot utrzymania stosunków braterstwa i współpracy z innymi wspólnotami zakonnymi, które działają w tych samych środowiskach i w tych samych dziedzinach apostolstwa.
Źródło: http://www.barnabici.waw.pl