NOBISCUM AD CAELUM…

Wstąpmy do Ogrodu Pana

 

Dzisiaj w Kościele Katolickim przeżywamy wspomnienie NMP z Góry Karmel. O pojawieniu się szkaplerza w pobożności karmelitańskiej powiedziała w rozmowie z Marią Rachel Cimińską, Iwona Wilk radna prowincjalna Krakowskiej Prowincji Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych (OCDS).

(więcej…)

Duchowe Ojcostwo

20-lecie sakry biskupiej
Jego Ekscelencji ks. biskupa Bogdana Wojtusia

Niemal w 10. rocznicę swego pontyfikatu, 24 września 1988 roku, papież Jan Paweł II mianował ks. prałata Bogdana Wojtusia, rektora Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie, biskupem tytularnym Vassinassa i pomocniczym biskupem gnieźnieńskim. Dnia 8 października 1988 roku w Bazylice Prymasowskiej w Gnieźnie miała miejsce konsekracja biskupia. Uroczystościom święceń biskupich przewodniczył Prymas Polski, ks. kard. Józef Glemp.

 

Ponad 5 lat później miałem szczęście otrzymać święcenia kapłańskie właśnie z rąk i przez pasterską posługę ks. biskupa Bogdana Wojtusia. Dziś z wielką wdzięcznością serca i z synowskim oddaniem wspominam Osobę Biskupa Bogdana i często otaczam Go moją kapłańską modlitwą. W każdym zakątku świata, gdzie przyszło mi podejmować posługę kapłańską i misyjną, gdy sprawuję Najświętszą Eucharystię i w kanonie mszalnym wspominam biskupa miejsca zawsze dołączam imię biskupa moich święceń kapłańskich. Jest to gest duchowej jedności z moim biskupem.
Gdy biskup udziela święceń kapłańskich, zwraca się do kandydata na prezbitera następującymi słowami: Drogi synu … To właśnie dzięki tej formule i sakramentalnemu gestowi nałożenia rąk na moją głowę, mogę dzisiaj nazywać się duchowym synem Biskupa Jubilata Bogdana, gdyż jest On prawdziwie Ojcem mojego Kapłaństwa.

Zrodzenie się owego duchowego ojcostwa – miało miejsce 15 lat temu, w moim rodzinnym mieście i rodzinnej parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Wągrowcu, dnia 5 lutego 1994 roku w liturgiczne wspomnienie Świętej Agaty Męczennicy.

Przez te kilkanaście lat często podejmowałem jako kapłan i misjonarz osobistą refleksję nad pytaniem: Kim jest dla mnie osobiście biskup, który udzielił mi święceń kapłańskich – kim jest dla mnie Duchowy Ojciec?
Czytając wnikliwie Ewangelię możemy zauważyć, iż sam Jezus żył, działał i głosił Dobrą Nowinę w szczególnym i zasadniczym odniesieniu do Swego Ojca.
Jezus Chrystus wielokrotnie mówił o Swoim Ojcu, ukazując w różny sposób Jego Opatrzność i Miłosierną Miłość. Zwracał się często do Boga w pełnym synowskiej miłości słowie Abba, wypowiadał je również w Ogrodzie Oliwnym, w czasie osobistej modlitwy (por. Mk 14, 36). Kiedy apostołowie prosili Jezusa, aby nauczył ich prawdziwie modlić się, poznali wtedy słowa modlitwy „Ojcze nasz” (por. Mt 6, 9-13).
Po Zmartwychwstaniu zaś, kiedy wstępował do nieba, jeszcze raz nawiązał do tej modlitwy, podkreślając: „Wstępuję do mojego Ojca i waszego Ojca, mojego Boga i waszego Boga”(J 20, 17). Bóg Ojciec jest Tajemnicą Ojcostwa objawioną w Swoim Synu.

Biskup udzielając kandydatowi do prezbiteratu święceń kapłańskich niejako wszczepia go i włącza w Chrystusowe Kapłaństwo, a także przekazuje mu prawdziwą i niezmienną „apostolską sukcesję” głoszenia Dobrej Nowiny. Od tej chwili nowo wyświęcony kapłan staje się duchowym synem biskupa konsekratora. Łączy ich duchowa więź, jaka rodzi się w sakramentalnych gestach nałożenia rąk na głowę neoprezbitera i namaszczenia jego dłoni olejami świętymi.

W 1964 roku ks. biskup Karol Wojtyła napisał dramat „Promieniowanie ojcostwa”, opatrzony podtytułem: Misterium, jakby dla podkreślenia, iż prawdziwe ojcostwo jest wielką tajemnicą, misterium życia. Prawdziwe ojcostwo „nie jest ciężarem”, jest raczej „przywilejem” i godnością otrzymaną od samego Boga. Takie tajemnicze „promieniowanie ojcostwa” stale trwa w życiu kapłana, który otrzymał święcenia kapłańskie od swego biskupa konsekratora. W życiu i posłudze każdego kapłana są dwa zasadnicze wymiary duchowego ojcostwa biskupa, który udzielił mu święceń kapłańskich. Pierwszym i podstawowym jest ślub czystości, składany w czasie święceń kapłańskich wobec Kościoła na ręce biskupa. Zaiste celibat jest źródłem rzeczywistego ojcostwa duchowego i zaproszeniem do niepodzielnego oddania się Bogu, oddania całkowicie swojego życia i swego kapłaństwa. Ojcostwo duchowe biskupa wobec kapłana realizuje się przez jego świadectwo i przykład całkowitej czystości ewangelicznej. Przykład, świadectwo, wytrwałość i ofiara związane z celibatem są ważnym elementem przeżywania biskupiego i kapłańskiego powołania w świetle duchowego ojcostwa.

Drugi wymiar to ojcostwo w kapłańskiej posłudze jednania. Jeszcze raz chcę powołać się na Sługę Bożego Jana Pawła II, który w swojej książce „Dar i Tajemnica” pisał: „Kapłan jest świadkiem i narzędziem Bożego Miłosierdzia. Jakże ważna jest posługa konfesjonału w życiu kapłana! To właśnie w konfesjonale jego ojcostwo duchowe realizuje się w sposób najpełniejszy”. Wczytując się w te słowa, zauważamy prawdziwą „tajemnicę Bożego Miłosierdzia”. Każdy kapłan, mimo swoich osobistych słabości, jest Bożym narzędziem łaski odpuszczania grzechów. Kapłan wyświęcony przez swego biskupa, w prawdziwej sukcesji apostolskiej staje się ojcem, nauczycielem, lekarzem, przyjacielem i bratem.

Jako kapłan ze Zgromadzenia Ducha Świętego, po wielu latach od dnia święceń kapłańskich, bardzo wyraźnie uświadamiam sobie dzisiaj jedność dwóch wymiarów duchowego ojcostwa, które zawsze dopełniają się w Duchu Świętym. To On łączy Ojca z Synem, a w nas samych rodzi duchowe dziecięctwo i ojcostwo. W osobistej modlitwie, skupieniu, adoracji i kontemplacji, jako „nadziei naszego powołania”, postrzegam także wyraźniej ojcowski wymiar relacji biskupa do kapłana – relacji, która tworzy „kapłańskie synostwo” wobec biskupa, w którym „razem się żyje, modli i posługuje”.

Dzisiaj kreśląc te kilka słów wdzięczności wobec mojego biskupa święceń – wobec mojego Duchowego Ojca, pragnę złożyć świadectwo mojego synowskiego oddania, czci
i duchowej jedności. Ksiądz Biskup Bogdan w swojej pasterskiej posłudze od 20 lat jest niezmiennie blisko człowieka, a drzwi Jego domu są szeroko otwarte dla każdego. Zawsze znajduje chwilę, aby przyjąć, spotkać się i porozmawiać. Ze szczególną troską pochyla się nad rodzinami i małżeństwami archidiecezji gnieźnieńskiej.
Duszpasterstwo rodzin, małżeństw i obrony życia w archidiecezji gnieźnieńskiej stało się Jego programem „życia i miłości” oraz pasterskiej posługi. Już wówczas, gdy był rektorem seminarium gnieźnieńskiego, zawsze był troskliwy i ojcowski dla alumnów i kapłanów, dla sióstr zakonnych i wiernych świeckich. Ksiądz Biskup Bogdan wszędzie gdzie się pojawia, wprowadza atmosferę rodzinnego ciepła. Nikt, kto znajdzie się w Jego towarzystwie nie czuje się skrępowany, zawstydzony, szybko rodzi się atmosfera wzajemnego zaufania.

Jego biskupia posługa przypada dzisiaj na czas wzmożonej troski Kościoła o małżeństwo i rodzinę, niezwykle ważnej w kontekście ciągle nasilających się ataków antyrodzinnej polityki liberalnej. Biskup Jubilat niestrudzenie głosi, naucza i upowszechnia naukę Soboru Watykańskiego II oraz papieży Pawła VI, Jana Pawła II i Benedykta XVI o małżeństwie i rodzinie. Wiernie realizuje w swoim pasterskim nauczaniu wytyczne Konferencji Episkopatu Polski zawarte w różnych listach i instrukcjach o przygotowaniu do życia małżeńskiego i o duszpasterstwie rodzin. Na terenie archidiecezji gnieźnieńskiej zaangażował w duszpasterstwo rodzin nie tylko wielu kapłanów, ale i liczną grupę świeckich, odpowiednio do tej misji przygotowanych. W jego homiliach, katechezach i pasterskim nauczaniu małżeństwo, rodzina i dom rodzinny to miejsca wspólnej modlitwy, czytania i rozważania Pisma św., rodzinnego przeżywania tajemnic wiary, to żywy i prawdziwy Domowy Kościół. Nieustannie przypomina także w swoim nauczaniu, że to w rodzinie rozpoczyna się przygotowanie dzieci i młodzieży do życia małżeńskiego, że to w rodzinie rodzą się i rozwijają nowe powołania kapłańskie, zakonne i misyjne. Biskupa Bogdana możemy nazwać dzisiaj Biskupem Rodzin Archidiecezji Gnieźnieńskiej.

Z zaszczytną posługą biskupa posłanego do swoich wiernych często też związany jest trud dźwigania wielu spraw, cierpień i niepokojów związanych z różnymi problemami i sytuacjami, zarówno kapłańskimi, jak i tymi zwykłymi ludzkimi. Jestem głęboko przekonany, że Biskup Bogdan tak dobrze zna swoich wiernych, swoich kapłanów, których kształcił i wychował oraz jest tak blisko każdego utrudzonego człowieka, że rzeczywiście w duchu Chrystusowym daje swoje życie dla tych, którym ofiarnie służy i do których został posłany.

Dzisiaj, gdy świętujemy 20-lecie Jego pasterskiej posługi, chcę podziękować Biskupowi Bogdanowi za dobre i szlachetne serce, za ojcowską prostotę i ogrom biskupiej życzliowści. Za to, że jest pośród nas dobrym pasterzem. Pragnę, aby wdzięczność ta wobec dobrego i utrudzonego pasterza wyrażała się w naszej szczerej i codziennej modlitwie. Niech stale z naszych z serc płynie pełne wdzięczności podziękowanie Bogu za łaski otrzymane przez ręce i posługę Biskupa Bogdana. Niech zawsze towarzyszy Mu nasza życzliwość i dobroć. Prośmy Boga o potrzebne dary dla Biskupa Bogdana, aby mógł dalej owocnie wspierać Kościół Gnieźnieński i Kościół w Polsce swoją modlitwą, ofiarą i pasterską posługą przez dalsze, oby długie jeszcze lata. Modlitwy nasze zanośmy do Boga Ojca przez wstawiennictwo Świętego Wojciecha – Patrona Polski i Archidiecezji Gnieźnieńskiej.

o. Dariusz W. Andrzejewski CSSp
Montreal, 8 października 2008 roku

ŹRÓDŁO:  www.kmdm.pl

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *