Jedno jest kapłaństwo – Chrystusowe. On jeden jest Barankiem, Ołtarzem, Kapłanem i Świątynią! Jedna jest Eucharystia – Boska. I Ona, tak jak kapłaństwo, jest wielką tajemnicą wiary! Nie ma kapłaństwa prywatnego! Nie ma kapłaństwa na własność, zawłaszczonego! Tylko Jezus daje udział wybranym i powołanym w swoim wiecznym kapłaństwie, na miarę podobieństwa do Jego Serca! Kapłaństwo nie jest zasłużone, wypracowane, wyuczone, kupione czy skradzione! Kapłaństwo Syna Bożego jest wycierpiane, ukrzyżowane, ofiarowane, darowane!
Kapłaństwo jest jak powódź, która porywa wszystko ze sobą i nic nie zostaje w kapłanie, co nie byłoby prze-chrystusowione, konsekrowane dla Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie! A jeśli kapłan stawia opór, jeśli nie chce odwzajemnić miłości, kapłaństwo staje się dla niego ciężarem i miażdży go, kruszy i ściera na proch! Ostatecznie ucieka od niego jak Jonasz od ofiarowanej mu trudnej misji! To jedno kapłaństwo wyrażone zostało w tylu osobach, w tylu żyjących hostiach. W jednych – zbezczeszczone. W innych – oczyszczane i przemieniane. W jeszcze innych, jaśniejące w stanie czystym. Kapłan to Chrystus
żyjący i trwający w nędznym człowieku. Któż zrozumie kapłana, jeśli kapłan nie zrozumie sam siebie? Któż go uszanuje, jeśli on sam siebie nie szanuje? Św. Jan Vianney w całej swej pokorze mówił: „Gdyby zniesiono sakrament święceń, nie mielibyśmy Chrystusa. Któż Go złożył tam, w tabernakulum? Kapłan. Kto przyjął waszą duszę, gdy po raz pierwszy wkroczyła w życie? Kapłan. Kto ją karmi, by dać siłę na wypełnienie jej pielgrzymki? Kapłan. Któż ją przygotuje, by pojawiła się przed Bogiem, obmywając ją po raz ostatni we Krwi Jezusa Chrystusa? Kapłan, zawsze kapłan. A jeśli ta dusza umiera ze względu na grzech, kto ją wskrzesi, kto da jej ciszę i pokój? Znów kapłan… Po Bogu, kapłan jest wszystkim!… On sam zrozumie swoją tajemnicę w pełni dopiero w niebie”1. W tych słowach przejawia się niezwykły szacunek, jakim św. Proboszcz darzył Sakrament kapłaństwa. Zdawał się przytłoczony nieograniczonym poczuciem odpowiedzialności: „Gdybyśmy dobrze zrozumieli czym jest ksiądz na ziemi, umarlibyśmy: nie z przerażenia, lecz z miłości… Bez księdza śmierć i męka Naszego Pana nie służyłaby do niczego. To ksiądz kontynuuje na ziemi dzieło zbawienia… Na co zdałby się dom pełen złota, gdyby w nim nie było nikogo, kto otworzyłby nam doń drzwi? Ksiądz ma klucze do skarbów niebieskich; to on otwiera bramę; on jest ekonomem dobrego Boga; zarządcą Jego dóbr… Zostawicie parafię na dwadzieścia lat bez księdza, zagnieżdżą się w niej bestie… Ksiądz nie jest kapłanem dla siebie, jest nim dla was”.
Kapłan z natury swojej winien być sprawcą i ojcem życia Bożego w duszach ludzkich. Może się on stać dla siebie i dla innych źródłem życia lub nieskończonego zła. Życie w jego rękach może się zamienić w śmierć. Judasz także był kapłanem i zdradził Chrystusa. Trzeba było mocy kapłana, by wydać Mesjasza w ręce jego wrogów! Nie śmieli Go tknąć nieprzyjaciele, dopóki nie wydał Go przyjaciel, Jego kapłan. Dopóki Nim nie wzgardził i nie rzucił Go jak perłę przed wieprze! Aaron także był kapłanem i pod jego kierunkiem lud zaczął czcić fałszywy obraz Boga, cielca ulanego ze złota! Heli także był kapłanem i przez wstyd oraz lęk przed ludzką opinią, ściągnął na lud karę Bożą oraz niewolę Arki Przymierza. Wzgardzona łaska kapłaństwa pociąga za sobą najstraszniejsze występki, powodując eucharystyczną Mękę Chrystusa! Trwa Ona tak długo, jak długo Chrystus nie jest kochany, adorowany, czczony i naśladowany w Hostii Świętej przez swoich kapłanów i lud!
Cztery grupy kapłanów
Papież Benedykt XVI pisząc list na rozpoczęcie roku kapłańskiego zwrócił się do czterech grup kapłanów:
Pierwsza grupa to kapłani, którzy chrześcijanom i całemu światu przedstawiają pokorną i codzienną
propozycję słów i gestów Chrystusa, starając się do Niego przylgnąć swymi myślami, wolą, uczuciami i stylem całego swego istnienia. To ci, którzy podejmują trud życia apostolskiego, ukrytej służby oraz
miłości uniwersalnej. To kapłani odważni i wierni,którzy także pośród trudności i nieporozumień pozostają wierni swemu powołaniu. To prawdziwi przyjaciele Chrystusa, którzy z Nim są: powołani, wybrani i wierni (por. Ap 17, 14). To kapłani bezwzględnie poświęceni swej posłudze kapłańskiej, aż do śmierci, którzy są wielkodusznie zaangażowani w codzienne wypełnianie swej posługi kapłańskiej.
Druga grupa kapłanów, to kapłani cierpiący i męczennicy za Chrystusa. Jakże niezliczone i różnorodne są sytuacje cierpienia, w których uczestniczą także kapłani. Często są oni dotknięci – jak wielu innych – chorobą, kalectwem, starością czy innymi doświadczeniami bólu. Bardzo wielu kapłanów cierpi jednak z
powodu niezrozumienia i uprzedzeń ze strony tych, do których są posłani. Tak wielu księży jest znieważonych w swej godności. Księży, którym uniemożliwiono wypełnianie swej misji, niekiedy również prześladowanych, aż do najwyższego świadectwa krwi.
Trzecia grupa kapłanów, to kapłani niewierni, żyjący w grzechu czy zdradzający Chrystusa i Jego Kościół. Są to niestety, nigdy nie dość opłakane sytuacje, w których sam Kościół musi cierpieć ze względu na niewierność niektórych swych sług. Świat zaś w takich sytuacjach czerpie z nich motywy zgorszenia i odrzucenia. To, co w takich przypadkach może najbardziej przynieść korzyść Kościołowi, to nie tyle pedantyczne ujawnianie słabości swych sług, ile odnowiona i radosna świadomość wielkości Bożego daru, skonkretyzowanego we wspaniałych postaciach wielkodusznych duszpasterzy, zakonników żarliwych miłością Boga i dusz, światłych i cierpliwych kierowników duchowych.
Czwarta grupa kapłanów (szczególnie proboszczów), to kapłani odrętwiali, oziębli, tacy, którzy popadli w rutynę. „Wielkim nieszczęściem dla nas proboszczów – ubolewał święty Jan Vianney – jest to, że dusza wpada w stan odrętwienia”. Rozumiał przez to niebezpieczne oswojenie się duszpasterza ze stanem grzechu czy indyferentyzmu, w którym żyje tak wiele jego owieczek. Powściągał ciało, przez czuwania i posty, aby nie stawiało przeszkód jego kapłańskiej duszy. Nie unikał umartwienia siebie dla dobra powierzonych mu dusz oraz by przyczynić się do wynagrodzenia tak wielu grzechów wysłuchanych na spowiedzi. Wyjaśniał współbratu w kapłaństwie: „Powiem tobie, jaką mam receptę: daję grzesznikom niewielką pokutę, a resztę czynię za nich sam”. Ponad konkretne pokuty, którym poddawał się Proboszcz z Ars, ma dla nas wszystkich znaczenie istota jego nauczania: dusze zostały nabyte drogocenną krwią
Chrystusa, zaś kapłan nie może poświęcić się ich zbawieniu, jeśli odmawia osobistego uczestnictwa w „wielkiej cenie” odkupienia. Ratujmy dusze – pisała św. Teresa od Dzieciątka Jezus – zwłaszcza dusze kapłanów. One powinny być przeźroczyste jak kryształ. Niestety! Iluż złych księży, księży, którzy nie są dostatecznie święci. Módlmy się! Cierpmy za nich! Jezus ostatecznie będzie nam wdzięczny! Damy Mu dusze i tym Go pocieszymy! (List 94).
Maryja potrzebuje kapłanów (pokutujących, rozmodlonych i świętych)
Maryja potrzebuje kapłanów pokornych i odważnych, gotowych znieść dla Niej szyderstwo, wzgardę czy zapomnienie. To właśnie spośród tych pokornych, wiernych, wyśmianych i poniżonych kapłanów, Ona czyni sobie kapłańską rodzinę, która Jej pomaga przyprowadzać do Jezusa niezliczoną liczbę zagubionych dzieci, oczyszczonych przez cierpienie. Żyjemy w czasach, kiedy Serce Matki Kościoła napełnia się bezmiernym bólem na widok kapłanów zdradzających swoje powołanie, Chrystusa i Jego katolicki Kościół, pociągając za sobą tysiące zaślepionych pychą ludzi. Nadeszły czasy, w których każdy, kto nie jest z Papieżem, nie utrzyma się przy Prawdzie i zostanie zwiedziony przez ducha kłamstwa! Zasadzki złego ducha stały się tak podstępne, subtelne i niebezpieczne, że potrafi on zwieść każdego, kogo nie będzie stać na pokorę! Mogą upaść nawet dobrzy i pobożni! Mogą upaść nawet mistrzowie, mędrcy i wielce wykształceni! Mogą upaść kapłani, a nawet biskupi! Nie upadną nigdy ci, którzy będą pokorni, którzy zawsze trwają w jedności z Papieżem i którzy zawierzą siebie Maryi. Niech nikt nie lęka się zawierzyć siebie całkowicie Maryi! Ona jedna pokonała szatana i wszystkie jego herezje! Jest Matką Jezusa Chrystusa i naszą Matką. Zawsze gotowa nam pomagać i spieszyć z pomocą!
Matka Boża wzywała wielokrotnie do modlitwy, pokuty i wynagrodzenia Bogu za grzechy. Tak było w La Salette, Lourdes, Fatimie czy w Kibeho. Wielokrotnie przychodziła do nas w oznakach żałoby, smutna, płacząca i z Sercem otoczonym cierniami lub przebitym mieczami boleści. Kapłan jest zawsze najbardziej narażony na ataki ze strony złego ducha, świata i ciała. Jego pierwszego prześladuje i niszczy każdy system totalitarny. Tak było w czasach nazizmu, komunizmu i tak dzieje się dziś w jednoczącej się Europie.
Dlatego wielu kapłanów staje się męczennikami. Wielu jednak traci wiarę, odstępuje i tchórzy.
Spośród przysłowiowych siedmiu mieczów boleści, jakie pod Krzyżem Chrystusa przebiły Serce Matki, trzy są najboleśniejsze.
Pierwszy miecz – to utrata powołania kapłańskiego lub zakonnego.
Drugi miecz – to kapłani i zakonnicy żyjący w grzechach śmiertelnych.
Trzeci miecz – to kapłani i zakonnicy, podobni do Judasza, którzy tracą wiarę i powołanie, zdradzają Chrystusa i stają się wrogami Kościoła, współdziałając w Jego wyniszczaniu. Przez modlitwę, pokutę i wynagrodzenie – składane Bogu w zjednoczeniu z Maryją – stanie się największy cud, kiedy to dusze Bogu poświęcone, które od dawna stały się oziębłe i niewierne swemu powołaniu, a nawet zdradziły je, kiedy to kapłani, którzy przez wielkie swe winy sprowadzili kary Boże i ucisk na ludzi – jak to się dziś dzieje w Kościele – kiedy to ci wszyscy zaprzestają ciężko obrażać Boga, zaprzestają czynić zło, oczyszczają się przez pokutę i czynią dobro! (por. Iz 1, 16-20). Grzechy zostają odpuszczone przez Boga, o ile ludzie uznają je za swoje grzechy i zaprzestaną je czynić. Niektóre z tych grzechów wołają o pomstę do nieba: umyślne zabójstwo, grzech sodomski, uciskanie ubogich, wdów i sierot, zatrzymywanie zapłaty sługom i robotnikom! Są to niesprawiedliwości, które rozpanoszyły się we współczesnej kulturze w sposób jawny i bezczelny!
W walce z mocami ciemności nie wystarczą ludzkie środki, dyplomacja, pertraktacje i układy! Potrzeba odważnego przeciwstawienia się, mocy modlitwy, postu i pokuty! Przez modlitwę, pokutę i wynagrodzenie, zamiast trzech mieczy boleści przeszywających Serce Matki Najwyższego Kapłana Jezusa Chrystusa, możemy umieścić na Jej Sercu trzy przepiękne róże:
Pierwsza róża biała – duch modlitwy.
Druga róża czerwona – duch wynagrodzenia, poświęcenia i ofiary.
Trzecia róża złota – duch pokuty.
Już w Fatimie obiecała Matka Boża, że poświęcenie się Jej Niepokalanemu Sercu i wynagradzanie Mu przez pięć pierwszych sobót miesiąca będzie ratunkiem dla wszystkich grzeszników na czasy ostatnie. Dusze zatwardziałe i zimne jak marmur, zostaną poruszone łaską Bożą i znów staną się wierne i miłujące Boga, a wspólnoty zakonne i dusze poświęcone Bogu, otrzymają z Jej matczynego Serca odnowienie życia duchowego, jedność i miłość wzajemną.
Kapłan święty to...
Kapłan nauczający słowem i przykładem życia. Święty Proboszcz pouczał swoich parafian świadectwem swego życia. Uczył ich modlitwy, adoracji Najświętszego Sakramentu, godnego przyjmowania Komunii Świętej. Z jego przykładu wierni uczyli się modlitwy, chętnie pozostając przed tabernakulum, by odwiedzić Jezusa Eucharystycznego. „Nie trzeba wiele mówić, by dobrze się modlić” – wyjaśniał im Proboszcz. „Wiadomo, że tam, w świętym tabernakulum jest Jezus: otwórzmy Mu serce, radujmy się Jego świętą obecnością. To jest najlepsza modlitwa”. Zachęcał: „Bracia moi, przyjdźcie do Komunii, przyjdźcie do Jezusa. Przyjdźcie by Nim żyć, abyście z Nim mogli żyć…”. „To prawda, że nie jesteście tego godni, ale Jego
potrzebujecie!”. Takie wychowanie wiernych do obecności eucharystycznej i do Komunii zyskiwało szczególną skuteczność, kiedy wierni widzieli jak celebruje Najświętszą Ofiarę Mszy św. Ten, kto w niej uczestniczył, mówił, że „nie można było znaleźć osoby, która mogłaby lepiej wyrażać adorację… jak zakochany kontemplował Hostię”. Mówił, że „wszystkie nagromadzone dobre dzieła nie mogą się
równać ofierze Mszy św., ponieważ są one dziełami ludzi, podczas gdy Msza św.jest dziełem Boga”. Był przekonany, że od Mszy św. zależy cała żarliwość życia kapłańskiego: „Przyczyną rozprzężenia kapłana jest to, że nie zwraca uwagi na Mszę św.! O mój Boże, jakże trzeba żałować księdza, który odprawia tak, jakby czynił coś zwyczajnego! Celebrując zwykł był zawsze ofiarowywać także ofiarę swego życia: „Jak dobrze czyni ksiądz, dając siebie Bogu w ofierze każdego ranka!”.
Kapłan gorliwy w głoszeniu Słowa Bożego i ofiarujący się z Chrystusem za lud. Św. Paweł pozostaje zawsze wspaniałym wzorem kapłana całkowicie oddanego swej posłudze. Jak pisze: „miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli” (2 Kor 5,14).
Dodał jeszcze: „za wszystkich umarł po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał” (2 Kor, 5,15). Jaki lepszy program można by zaproponować kapłanowi starającemu się o rozwój na drodze doskonałości chrześcijańskiej?
Kapłan uobecniający Chrystusa przez sprawowanie Eucharystii i ofiarę z własnego życia. Św. Jan dotarł do Ars, małej wioski, w której mieszkało 230 osób. Biskup ostrzegł go, że zastanie tam niełatwą sytuację religijną: „Nie ma w tej parafii wielkiej miłości Boga; będzie z tym ksiądz miał do czynienia”. Był więc w pełni świadom, że miał tam ucieleśniać obecność Chrystusa świadcząc o Jego zbawczej delikatności: „[Boże mój], daj mi nawrócenie mojej parafii; gotów jestem cierpieć wszystko co zechcesz Panie, przez całe me życie!” – to z tą właśnie modlitwą rozpoczynał swą misję. Nawróceniu swojej parafii Święty Proboszcz poświęcił się z całych sił, myśląc nade wszystko o chrześcijańskiej formacji powierzonego mu ludu. Taka była metoda duszpasterska świętego Jana Marii Vianneya! Prawdziwy kapłan winien się uczyć całkowitej identyfikacji ze swą posługą. Nie chodzi rzecz jasna, by zapominać, że substancjalna skuteczność posługi nie zależy od świętości szafarza; nie można jednak lekceważyć niezwykłej owocności rodzącej się ze spotkania obiektywnej świętości sprawowanych Sakramentów z osobistą świętością kapłana. Proboszcz z Ars natychmiast rozpoczął ową pokorną i cierpliwą pracę harmonizowania swego życia szafarza ze świętością powierzonej mu posługi, decydując się na „zamieszkanie” nawet materialne w swym kościele parafialnym: „Zaledwie przybył, wybrał kościół na swe mieszkanie… Wchodził do kościoła przed jutrzenką i nie wychodził aż do wieczornej modlitwy „Anioł Pański”. Tam trzeba go było szukać, jeśli się go potrzebowało”.
Kapłan oddany posłudze konfesjonału. To oddanie winno płynąć z utożsamienia się z Ofiarą Krzyżową. Kapłani nigdy nie powinni poddawać się rezygnacji, gdy widzą, że nikt nie przychodzi do konfesjonału, czy też ograniczać się do stwierdzenia, że wierni nie są zainteresowani tym sakramentem. We Francji w czasach Świętego Proboszcza spowiedź nie była ani łatwiejsza ani też częstsza niż dzisiaj, biorąc pod uwagę, że rewolucyjna zawierucha na długo przytłumiła praktykę religijną. On jednak starał się na wszelki sposób, przez kaznodziejstwo i przekonującą radę, by swym parafianom umożliwić odkrycie znaczenia i piękna sakramentalnej Pokuty, ukazując ją jako wewnętrzny wymóg Obecności eucharystycznej. Potrafił
dać w ten sposób początek kompleksowej poprawie stanu wiary. Wierni widzieli św. Proboszcza z Ars przebywającego długo w kościele przed tabernakulum. Zaczęli go naśladować, udając się tam, by nawiedzić Jezusa. Byli równocześnie pewni, że spotkają tam swego proboszcza, gotowego ich wysłuchać i udzielić rozgrzeszenia. Później narastał tłum penitentów przybywających z całej Francji. Przetrzymywali
go w konfesjonale aż do 16 godzin dziennie. Mówiono wówczas, że Ars stało się „wielkim szpitalem dusz”. Święty Proboszcz, mówił: „To nie grzesznik powraca do Boga, by prosić Go o przebaczenie, lecz sam Bóg, który biegnie za grzesznikiem i sprawia, że zwraca się on do Niego”. „Ów dobry Zbawiciel jest tak pełen miłości, że wszędzie nas szuka”. Od Świętego Proboszcza z Ars, kapłani mogą nauczyć się nie tylko niewyczerpanej ufności w Sakrament Pokuty, która każe im umieszczać go w centrum troski duszpasterskiej, lecz także metody „dialogu zbawienia”, który powinien w nim mieć miejsce. Proboszcz z Ars potrafił przekształcać serce i życie tak wielu osób, gdyż udało się mu ukazać im miłosierną miłość Pana. Także w naszych czasach potrzebne jest podobne przepowiadanie i świadectwo prawdy miłości: Bóg jest miłością (1 J 4,8). Przez sakramenty i Słowo Jezusa Jan Maria Vianney potrafił budować swój lud pomimo, że często drżał, przekonany o swojej osobistej niewystarczalności, tak bardzo, że wiele razy chciał zrezygnować z kierowania parafią, bo czuł się niegodny. Mimo to przykładnie posłuszny, zawsze pozostawał na swoim stanowisku, gdyż pożerała go apostolska pasja o zbawienie dusz.
Kapłan czyniący pokutę, umartwiony i pracujący nad swoim charakterem, by coraz bardziej stać się podobnym do Chrystusa. Św. Jan Vianney starał się o kapłańską świętość poprzez surową ascezę: Powściągał ciało, przez czuwania i posty, aby nie stawiało przeszkód jego kapłańskiej duszy. Nie unikał umartwienia siebie dla dobra powierzonych mu dusz oraz by przyczynić się do wynagrodzenia tak wielu grzechów wysłuchanych na spowiedzi. We współczesnym świecie, podobnie jak w trudnych czasach Proboszcza z Ars trzeba, żeby kapłani wyróżniali się w swoim życiu i działaniu mocnym ewangelicznym świadectwem. Dziś chętniej słucha się świadków, aniżeli nauczycieli; a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że są „świadkami”.
Kapłan zatroskany o wszystkich swoich parafian, mający serce dla wszystkich, a zwłaszcza dla najbardziej potrzebujących. Święty Proboszcz z Ars potrafił być obecny na całym terytorium swojej parafii: systematycznie odwiedzał chorych i rodziny; organizował misje ludowe i święta patronalne; zbierał i rozporządzał pieniędzmi na swe dzieła charytatywne i misyjne; upiększał swój kościół i obdarzał go wyposażeniem sakralnym; zajmował się sierotami z założonego przez siebie instytutu „Providence”2 oraz ich wychowawczyniami; interesował się wykształceniem dzieci; tworzył bractwa i wzywał świeckich do współpracy.
Kapłan współpracujący z innymi kapłanami oraz ze świeckimi. Św. Jan potrafił współpracować z wiernymi świeckimi. Prowadził wszystkich do zjednoczenia w miłości, „miłością braterską nawzajem się miłując, w okazywaniu czci jedni drugich uprzedzając” (Rz 12,10). Kapłani winni uznawać i popierać godność świeckich, właściwy im udział w posłannictwie Kościoła oraz chętnie słuchać ich rad, rozpatrując po bratersku ich pragnienia i uznając ich doświadczenie i kompetencję w różnych dziedzinach ludzkiego działania.
Kapłan rozeznający charyzmaty i dary Ducha Świętego wśród powierzonego mu Ludu oraz działanie złego ducha w sobie, w Kościele i w świecie. Badając duchy, czy pochodzą od Boga, (kapłani) niech w duchu wiary odkrywają różnorodne charyzmaty świeckich – mówi Papież – zarówno małe jak i wielkie, niech je z radością uznają, z troskliwością popierają. Dary takie, które popychają wielu do doskonalszego życia duchowego mogą przynieść korzyść nie tylko wiernym świeckim, ale i samym kapłanom. Może z tego rzeczywiście wypływać cenny impuls do odnowionego zaangażowania Kościoła w głoszenie Ewangelii nadziei i miłości i dawanie jej świadectwa we wszystkich zakątkach świata.
Kapłan oddany Niepokalanej Maryi i naśladujący Jej cnoty. Św. Jan Vianney żywił wielkie nabożeństwo do Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Dziewicy. W 1836 r. poświęcił kościół parafialny Maryi Niepokalanie Poczętej, a w roku 1854 uczuciami najgłębszej czci i radości witał dogmat katolicki, który tę prawdę nieomylnym orzeczeniem „zdefiniował”. Święty Proboszcz zawsze przypominał swoim wiernym „Jezus Chrystus, dawszy nam wszystko, co mógł nam dać, pragnie nas jeszcze uczynić dziedzicami tego, co ma najcenniejsze, to znaczy swojej Najświętszej Matki”.
Dlatego potrzeba wielkiej naszej modlitwy i ofiary, nie tylko o nowe, święte
i liczne powołania kapłańskie, zakonne i misyjne, lecz tak-
że modlitwy, ofiary i pokuty za kapłanów zarówno żyją-
cych jak i zmarłych, aby mogli oglądać Boga twarzą w twarz!
Słyszałaś!? Słyszałeś!?
co spotkało „tego” księdza?
jak się zaplątał, upodlił!
każda parafia „go” wypędza
czy ktoś się za „niego” jeszcze modli?
Coraz się szerzej rozlewa…
plotkę publiczną media chwyciły,
niech wasze Bractwo Miserere śpiewa,
by ten nieszczęśnik powstał,
aby miał dość siły…3
Przyszłam tu, aby ratować dusze grzeszników, a zwłaszcza, modlić się za kapła-
nów
(św. Teresa od Dzieciątka Jezus od Najświętszego Oblicza OCD)
Modlitwa za kapłanów4
Najświętsza Dziewico Maryjo, Tobie zawierzam ten Rok Kapłański, prosząc Cię, byś wzbudziła w duszy każdego kapłana wielkoduszne odnowienie owych ideałów całkowitego oddania się Chrystusowi i Kościołowi. Spraw, niech każdy z Twych synów swym żarliwym życiem modlitwy i gorącą miłością Jezusa
Ukrzyżowanego, posila swe codzienne bezwarunkowe powierzenie się Bogu i Kościołowi. Niech przykład Twego świętego sługi Jana Vianneya wzbudzi w kapłanach tak bardzo dziś potrzebne świadectwo jedności z biskupem, między sobą oraz z wiernymi świeckimi. Uproś dla każdego z nich takie męstwo, aby nieza-
leżnie od istniejącego w świecie zła, pomimo doznawanego ucisku, zawsze mieli odważną pokorę i pokorną odwagę stawania do walki i odnoszenia zwycięstwa w Chrystusie (por. J 16,33). Niech wiara w Twojego Syna Maryjo, Boskiego Nauczyciela, da im siłę, by z ufnością spoglądali w przyszłość. Matko Kościoła, Ty liczysz na każdego z Twoich synów – kapłanów! Liczy na nich Twój Syn, Jedyny, Najwyższy i Wieczny Kapłan – Chrystus! Spraw to o Matko, aby każdy z nich idąc za przykładem Świętego Proboszcza z Ars, nie zawiódł nadziei w nich pokładanej, pozwolił się zdobyć całkowicie Chrystusowi i stał się we współczesnym świecie posłańcem niebiańskiej nadziei, pojednania i pokoju! Módl się za każdym z nich o Matko, teraz i w godzinę ich śmierci, aby żaden z nich nie zginął, ale wywyższony nad ziemię – w zjednoczeniu z Chrystusem Ukrzyżowanym – pociągnął wielu do wiary w Ewangelię i przebywał z Nim w Raju. O Łaskawa! O Litościwa! O Słodka Panno Maryjo! Amen.
Pytania do rachunku sumienia:
1. Czy jestem naprawdę przeniknięty Słowem Bożym? Czy jest ono naprawdę pokarmem, którym posilam się, bardziej niż chleb i sprawy tego świata? Czy naprawdę je znam? Czy je miłuję? Czy troszczę się o to Słowo do tego stopnia, aby rzeczywiście odciskało się ono na moim życiu i kształtowało moje myślenie?5
2. Czy modlę się i ofiaruję Bogu swoje cierpienia za kapłanów w mojej parafii, spowiedników, rekolekcjonistów, ks. Biskupa diecezji, na terenie której mieszkam lub pracuję?
3. Czy współpracuję z kapłanami w dziele zbawienia dusz, niesieniu pomocy potrzebującym czy misji ewangelizacyjnej? Jak ta współpraca wygląda? Co mogę uczynić z mojej strony, aby stawała się owocniejsza?
______________________________________________________________________
1.Kursywą zaznaczono wszystkie cytaty pochodzące z Listu Jego Świątobliwości Benedykta XVI, na rozpoczęcie Roku Kapłańskiego z okazji 150. rocznicy dies natalis świętego proboszcza z Ars.
2.Opatrzność.
3.Wiersz Wandy Bigaj, z okazji erygowania Bractwa Szkaplerznego w Libiążu (15.08.2009); w: Archiwum Sekretariatu Rodziny Szkaplerznej w Czernej (ASRSC)
4.Końcowe słowa Papieża Benedykta XVI z Listu na rozpoczęcie Roku Kapłańskiego, zostały przekształcone w modlitwę, którą można odmawiać prywatnie lub na spotkaniu brackim.
5.Jest to pytanie, jakie w liście na Rok kapłański stawia zwłaszcza kapłanom sam Papież Benedykt XVI.
Biuletyn 2009/ X/XI/XII
ŹRÓDŁO : Rodzina Szkaplerzna