AUTOR : Maria Rachel Cimińska
Ogłoszony przez papieża Benedykta XVI Rok Kapłański, daje nam okazję abyśmy się pochyli nad tajemnicą kapłaństwa. Czynimy to, jako kapłani, osoby konsekrowane czy też świeckie. Każdemu z nas w inny sposób zostanie odkryte piękno owego powołania, zarazem obowiązki i trud, który jest związany z nim bezwarunkowo.
Każdy z nas w pewnym momencie odkrywa, jak ważna jest w jego życiu posługa kapłana. Uświadamiamy sobie, że bez nich jesteśmy jak dzieci bez ojca. Wiedzą o tym ci, którzy zostali obdarci z tego dobrodziejstwa poprzez przebywanie w krajach gdzie posługa kapłana jest zabroniona, bądź inwigilowana przez władzę. Wystarczy wspomnieć takie kraje, jak Sudan, Indie, Pakistan czy też Arabia Saudyjska. Chrześcijanie tamtych krajów, doskonale wiedzą, co to znaczy brak kapłana, możliwości uczestnictwa we Mszy Świętej czy też innych sakramentach. Jak pisał św. Jan Maria Vianney „Gdy kapłan udziela rozgrzeszenia, nie mówi: „Bóg odpuszcza tobie grzechy”, lecz „Ja odpuszczam tobie grzechy”. Gdybyście poszli wyspowiadać się do Matki Bożej lub anioła, czy daliby wam rozgrzeszenie? Oczywiście, że nie. Czy udzieliliby wam Ciała i Krwi naszego Pana? Nie. Najświętsza Maryja Panna nie może spowodować zstąpienia swego Boskiego Syna do Hostii. Nawet dwustu aniołów nie mogłoby was rozgrzeszyć. A kapłan, choćby najprostszy, może. Może wam powiedzieć: „Idź w pokoju, ja odpuszczam tobie grzechy”.
Dlatego błogosławieństwem dla wszystkich jest ogłoszony przez Ojca Świętego Benedykta XVI Rok Kapłański, który uświadomi nam, a również kapłanom jak cenni są w oczach Pana. Spoglądamy na pedagogikę Boga, który troszczy się o każde ze swych dzieci, ale szczególną troską otacza Swych kapłanów.
Jedną z inicjatyw, wpisującą się w tę Bożą troskę, jest powstanie Krucjaty Modlitw w Intencji Kapłanów i Nowych Powołań Kapłańskich. Powstała ona w 2001 roku w zgromadzeniu Kanoników Regularnych Laterańskich. Twórcą był obecny prowincjał ks. Marian Szczecina CRL.
Osoby podejmując się wpisania się do Krucjaty, przyjmują na siebie konkretne obowiązki:
1) Każdego dnia modlą się za kapłanów oraz o nowe powołania, modlitwą podaną na deklaracji:
Boże, Stwórco rodzaju ludzkiego, który wybrałeś sobie spośród ludzi kapłanów, naczynia Twojego miłosierdzia i pośredników Twojej zbawczej łaski, prosimy Ciebie, dla nich w imię całego Ludu Bożego, o świętość i wytrwałość w powołaniu. Chroń ich przed pokusami wroga dusz, podtrzymuj ich w chwilach przepracowania, walk, pocieszaj w smutkach i krzyżach, nieodłączonych od misji zbawienia dusz. Przyjmij nasze modlitwy i ofiary za kapłanów i złącz je z Ofiarą Twego Syna, a Naszego Pana Jezusa Chrystusa. Amen.
2)W pierwszy czwartek miesiąca ofiarują Komunię Świętą i Mszę w intencji kapłanów i nowych powołań.
3) Wykonują dobrowolne zobowiązanie prywatne.
Co ciekawe owa inicjatywa wpisuje się w cele Zakonu. Początków zgromadzenia należy szukać w tzw. wspólnotach kleryckich powstających w Kościele w IV wieku z inicjatywy różnych biskupów i wzorowanych na ideale życia zaprowadzonego i praktykowanego przez Apostołów w Kościele Jerozolimskim. Prawie każda ze wspólnot wiernych posiada tego typu wspólnotę kapłańską.
Największe jednak znamię na historii Kościoła wycisnęła wspólnota zorganizowana po 395 roku w Hipponie przez św.Augustyna. Charyzmat wspólnoty stał się błogosławieństwem dla całej wspólnoty Kościoła, zwłaszcza dla mężczyzn, którzy oddawszy się Bogu, pragnęli podjąć życia we wspólnocie,.
Początkowo ta struktura kościelna, znana pod nazwą „kanonicy” była strukturą wyłącznie diecezjalną; byli to duchowni przynależący do jakiegoś Kościoła lokalnego, do prezbiterium podlegającego biskupowi, w odróżnieniu od duchownych obsługujących kościoły prywatne. Jednak taki stan rzeczy nie mógł trwać długo, gdyż osoby, które wstąpiły w szeregi kanoników, zaczęli tworzyć wspólnotę zakonną, która funkcjonowała inaczej od diecezjalnej.
Przełomem dla życia kanoniczego był XI wiek, kiedy ruch gregoriański przekonał część kanoników do reformy życia w oparciu o Regułę św. Augustyna. Powrócono w ten sposób do życia wspólnego „bez własności”, ale w ten sposób doszło również do rozłamu instytucji na kanoników „regularnych” i „świeckich”. Wspólnoty kanonicze, które przyjęły reformę według wytycznych Synodu Laterańskiego (1059) zaczęto nazywać „regularnymi”, kanoników zaś, którzy nie przyjęli życia wspólnego „bez własności”, ale zachowali oficjum kultu Bożego, zaczęto nazywać „świeckimi”.
Zakon Kanoników Regularnych został urzędowo uznany przez papieża Mikołaja II w roku 1062.
W XII wieku, po przyjęciu Reguły św.Augustyna, Zakon przyjął oficjalną nazwę „Ordo Canonicus Sancti Augustini” (Zakon kanoniczy św. Augustyna).
Z Zakonu Kanoników Regularnych wywodzi się około 100 świętych i błogosławionych: m.in Dominik Guzmán założyciel dominikanów, św. Antoni z Padwy, św. Norbert z Xanten założyciel Norbertanów, św. Piotr Fourier, św. Ubald, św. Aldobrand, św. Torlak, św. Chrodegang, św. Wicelin, św. Gawaryn, bł. Jan Rusbrock oraz 12 papieży i kilkudziesięciu biskupów. Do tego grona należą także polscy kanonicy regularni: Stanisław Kazimierczyk oraz Michał Giedroyć.
Także Ojciec święty Benedykt XVI w liście na Rok Kapłański pisze: „Trzeba, aby ta komunia między kapłanami a także ze swym biskupem, mająca swe podstawy w sakramencie święceń i przejawiająca się w koncelebracji eucharystycznej, wyrażała się w różnych konkretnych formach rzeczywistego i afektywnego braterstwa kapłańskiego2. Tylko w ten sposób kapłani będą umieli żyć w pełni darem celibatu i będą zdolni do sprawiania, by rozkwitały wspólnoty chrześcijańskie, w których powtarzane są cuda pierwszego przepowiadania Ewangelii.” To zachęta do realnej wspólnoty kapłańskiego życia, która wymaga nie tylko pamięci modlitewnej, ale bardziej konkretnej obecności przy współbracie. Wspierania go słowem oraz zaangażowaniem, nawet pomocy materialnej. Dobrze, jeśli wspólnoty kapłańskie doznają także podtrzymania ze strony swego biskupa, aby w ten sposób móc w ogóle w trudnych momentach czy też efektywnie żyć i pracować dla Chwały Bożej, gdy on sam nie jest w stanie uczestniczyć w bardzo partykularnych trudnościach każdego z księży.
Pragnąc podtrzymać charyzmat wsparcia dla kapłanów, występujący u Kanoników Regularnych zrodził się pomysł utworzenie krucjaty. Jak powiedział Ks. Jarosław Klimczyk CRL w Radiu Podlasie: krucjata skierowana jest do wszystkich wiernych, a jej celem jest modlitwa o powołania kapłańskie: „Celem krucjaty jest duchowe umocnienie kapłanów, uświęcenie kapłanów, modlitwa do Boga o to, aby byli to kapłani napełnieni Duchem Bożym, abyśmy my kapłani żyli w duchu Ewangelii, żebyśmy się nawracali. Drugi aspekt tej krucjaty to prośba do Boga o dobre i święte powołania kapłańskie. Współcześnie, kiedy jak niektórzy uważają, występuje kryzys powołań, taka modlitwa jest bardzo ważna. Jak widzimy z własnego doświadczenia ta modlitwa, ta krucjata daje dobre owoce”.
Pochylmy się nad tajemnicą kapłaństwa, którym obdarowywany zostaje człowiek wybrany z ludu, aby sam obdarzał Bożymi darami każde dziecko Boże.
Jeżeli chcecie przystąpić do Krucjaty Powołań napisz na e-maila kop@kanonicy.pl , a otrzymasz papierowy formularz drogą pocztową, który trzeba będzie wypełnić i odesłać. Można również pobrać druk z sieci i następnie przesłać na adres klasztoru w Krakowie.