22 lutego — Katedry Św. Piotra apostoła
1 P 5,1-4; Ps 23,1-6; Mt 16,18; Mt 16,13-19
Przeżywamy dzisiaj w Kościele katolickim święto katedry Św. Piotra apostoła. Przypomina nam ono miejsce z którego nauczał Pierwszy zastępca Chrystusa w Kościele – Piotr. Dzisiaj jego pozostałości znajdują się na Watykanie w ołtarzy głównym bazyliki św. Piotra.
Piotr, był tylko człowiekiem; nie różnił się aż tak mocno od swoich współbraci, powołanych apostołów. Czemu zawdzięczał swoje wybranie na widzialny fundament Kościoła? Tylko woli Chrystusa. „Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć” (1 Kor 1,27). W łasce Bożej i ludzkiej współpracy buduje Piotr i dzisiaj królestwo Boże w sercach swoich braci. To wielkie zadanie wykonuje przez nauczanie, przykład miłości i gromadzenie owiec poprzez tworzenie z nich jednej owczarni. To święto – rozszerzone na cały Kościół – przypomina, że Stolica Piotrowa jest podstawą jedności Kościoła. W tym dniu Kościół modli się, aby: (…) pośród zamętu świata nasza wiara pozostała nienaruszona.
Honorowe miejsce nauczania – katedra
Po grecku słowo kathédra i po łacinie cathedra oznacza „krzesło”. Z takiego honorowego miejsca biskup pouczał wiernych. Ojcowie Kościoła używali tego symbolu do wyrażenia władzy biskupiej. Szczególnie zaś odnosili go do rzymskiej stolicy św. Piotra.
W III w. św. Cyprian napisał w jednym ze swoich listów: Piotrowi daje się pierwszeństwo, ażeby ukazywał, czym jest Kościół Chrystusa, oraz Katedrę, czyli władzę nauczania i kierowania. I w celu podkreślenia znaczenia jedności dodał: Bóg jest jeden, jeden jest Pan, jeden Kościół i jedna Katedra założona przez Jezusa (List 43,5).
W starożytnym Rzymie wielką czcią darzono drewnianą katedrę-krzesło, na której miał zasiadać św. Piotr. Kult Piotra skupił się w bazylice, zbudowanej nad jego grobem tuż po roku 324.
W IV wieku św. Damazy przeniósł katedrę-krzesło do zbudowanego przez siebie baptysterium na Watykanie, gdzie przez wieki była wystawiona oczom pielgrzymów, którzy z wielką czcią odnosili się do tego symbolu władzy.
Gdy w XVI w. rozpoczęto budowę obecnej Bazyliki św. Piotra, przeniesiono do niej katedrę, składającą się z wielu kawałków drewna dębowego inkrustowanego i spojonego bogato zdobionymi płytami z kości słoniowej. Katedrę umieszczono w głównym ołtarzu, w absydzie bazyliki, we wspaniałej marmurowej oprawie. W latach 1656-1665 Bernini zwieńczył katedrę-krzesło tzw. Glorią, którą nazwano od jego nazwiska Glorią Berniniego. To wspaniałe dzieło architektoniczne powstało za pontyfikatu papieża Aleksandra VII. Artysta użył całego swego talentu i w tron drewniany doskonale wkomponował nowy tron z pozłacanego brązu. Powstała więc jakby monumentalna ambona w kształcie tronu, zwieńczona tiarą papieską i dwoma aniołkami.
Katedra stanowi ołtarz główny w olbrzymiej apsydzie Bazyliki św. Piotra. Duży tron z brązu osadzony jest na podstawie unoszonej przez czterech świętych Doktorów Kościoła: Ambrożego, Augustyna, Atanazego i Jana Złotoustego. Ich postacie symbolizują katolickość, czyli powszechność Kościoła. W głębi nad ołtarzem jaśnieje witraż ze światłem i gołębicą – symbolami Ducha Świętego. Witraż wykonany jest z cienkich, barwnych, przepuszczających światło płytek alabastru.