Kościół katolicki obchodzi 8 grudnia uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Maryja Niepokalanie Poczętą jest również patronką Zakonu Braci Mniejszych.
Prawda wiary o Niepokalanym Poczęciu Maryi jest określona przez dogmatyczne nauczanie Kościoła. Mówi ono, że Maryja poczęta i urodzona tak, jak każdy inny człowiek od chwili swego poczęcia, jeszcze przed narodzeniem, była obdarzona pełnią łaski.
Kościół katolicki obchodzi 8 grudnia uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Maryja Niepokalanie Poczętą jest również patronką Zakonu Braci Mniejszych.
Prawda wiary o Niepokalanym Poczęciu Maryi jest określona przez dogmatyczne nauczanie Kościoła. Mówi ono, że Maryja poczęta i urodzona tak, jak każdy inny człowiek od chwili swego poczęcia, jeszcze przed narodzeniem, była obdarzona pełnią łaski.
Ta prawda wiary jest pośrednio objawiona w Piśmie Świętym. Anioł w chwili zwiastowania powiedział do Maryi: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski” (Łk 1, 28). Bóg przygotował Ją na Matkę Syna Bożego, który nie mógł mieć matki obarczonej skutkami grzechu pierworodnego, nieposiadającej łaski w duszy. Obdarował Ją pełnią swych łask w chwili poczęcia. Została już wtedy odkupiona w sposób wyjątkowy, wznioślejszy niż inni ludzie.
Wiara w Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny była obecna w Kościele od najdawniejszych czasów, choć niesformułowana wyraźnie. Król Polski Zygmunt Stary, gdy Polska przeżywała swój złoty wiek i liczono się z nią w Europie, prosił Stolicę Apostolską o przyspieszenie ogłoszenia tego dogmatu. Wtedy ówczesny papież Urban VIII tak odpisał polskiemu królowi: „Światło Ducha Świętego, które jedynie może wyjaśnić tę prawdę, tajemnicę ludowi – jeszcze nie zabłysło w naszych umysłach”.
Po trzech wiekach, jakie minęły od prośby polskiego króla, papież Pius IX 8 grudnia 1854 r. ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.
Oto jego treść: „Najświętsza Maryja Dziewica od pierwszej chwili swego poczęcia, przez łaskę i szczególny przywilej Boga Wszechmogącego, na mocy przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego, została zachowana nienaruszona od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego” (KKK 491).
Uroczystość Niepokalanego Poczęcia obchodzi Kościół w Adwencie, przed Bożym Narodzeniem. Chce nam przez to pokazać, jak czysta i piękna była ta, która dała światu zbawienie. Kościół chce nas zachęcić do prostowania drogi życia dla Pana i dbałości o czystość swego serca i duszy, aby wzrastała nasza przyjaźń z Bogiem.
Niepokalana
Władysław Orkan
Wypłynęła światłem z rannej tęczy
Mgłą, jak lekką szatą, owinięta
Córka ziemi – bez zmazy poczęta.
Przed Nią ziemia rozmodlona klęczy
Ku Niej sierot bezdomnych rączęta
Świecą w rannej modlitwie i tęczy.
Wypłynęła lekką mgłą owiana
Niepokalana…
Po promieniach, po drgających, kroczy
Na świecie – łzami ros niziny
Siostra nędzarzy – a sama bez winy.
Ku Niej smutne, roztęsknione oczy
Obracają sieroce dzieciny.
Ona – strojna w ranny blask uroczy
Spływa – zorza poranna skąpana
Niepokalana…
I po trawach zieleniejących płynie
Śnieżną stopką otrącając rosy.
Dziewiczości – kłaniają się kłosy
A co kwiatek liliowy minie
To on w czyste wpatrzony niebiosy
Świeży pączek młodości rozwinie.
Drży – bo kwitnąć kazała mu z rana
Niepokalana…
Płynie czysta – po nizinnej ziemi
Wśród narzekań, smutków i niedoli
Tu skinieniem budzi żyzność roli,
Tam pięknością – ptaszka oniemi.
Płynie – płynie po nizinnej ziemi
W Dziewiczości świetlanej aureoli
Nad niedolą sierot zapłakana
Niepokalana…
Pod biedaczą strzechę szczęściem rzuci
To sierocą łezkę światłem zetrze.
Za Jej przejściem – bóle, smutki bledsze
Bo się Ona za nieszczęsnym smuci.
Świeci – płynie gwiazdka przez powietrze
Za Nią wietrzyk szeleszcząco nuci
Ku Niej glosy płyną co dzień z rana
Niepokalana.
ŹRÓDŁO: www.kapucyni.pl