Autor: Dorota Mazur
Hasłem tegorocznego X Dnia Papieskiego, który obchodzimy 10 października są słowa: „Jan Paweł II – odwaga świętości”. Odwagę świętości ukazują wszyscy, którzy zostali wyniesieni na ołtarze. Są oni dla współczesnych ludzi przykładem, że dążenie do świętości jest powołaniem każdego człowieka, który jest dodatkowo wspierany w swych dążeniach przez Ducha Świętego, Ducha Uświęciciela.
Uświęcanie misją Kościoła
Kościół „został założony z myślą o człowieku. (…) Pierwszym celem działalności Kościoła jest uświęcenie człowieka, gdyż tego pragnie wieczna Miłość Boga w Trójcy. (…) Misja, która mi została powierzona, nie polega na niczym innym, jak tylko na tym, aby uświęcać siebie i innych, samemu żyć zgodnie z Bożym planem zbawienia i pomagać żyć według niego innym, starać się zrozumieć tajemnicę Kościoła i pomagać zrozumieć ją innym” (przemówienie Jana Pawła II z 28 czerwca 1982 r.).
(Nie) zauważeni święci
Wielu jest świętych wyniesionych na ołtarze, ale są i tacy, których świętości nie dostrzeżono w ich prostym życiu. Oni także wywierają wpływ na pozostałych wierzących. Święci dają przykład swym życiem – można w nim dostrzec światło miłości i nadziei, która odrzuca zwątpienie i rozpacz. Święci zbliżają człowieka do Chrystusa. Pozbawiają nas marności życia i uczą głębi. Świętym może zostać więc każdy, kto tego pragnie i dąży odważnie w swym życiu do doskonałości. Trzeba tylko nieustannie podnosić się z upadków. W każdym miejscu i w każdym momencie nieść trud szarej codzienności w zgodzie z największymi wartościami.
Powołanie do doskonałości
Świętość jest niezależna od stanu, wieku, zawodu czy narodowości. „Wszyscy w Kościele, niezależnie od tego, czy należą do hierarchii, czy są przedmiotem jej pasterskiego posługiwania, powołani są do świętości, zgodnie ze słowami Apostoła: «Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie» (1 Tes 4, 3)” („Lumen gentium”, 39); „i dla wszystkich jest jasne, że wierni każdego stanu i zawodu powołani są do pełni życia chrześcijańskiego oraz doskonałej miłości” („Lumen gentium”, 40). Świętym może zostać każdy: osoba duchowna (można byłoby tu wymienić wielu kapłanów, zakonników czy sióstr zakonnych, wyniesionych na ołtarze przez wieki), matka (Joanna Beretta Molla) czy małżeństwo (Alojzy i Maria Beltrame Quattrocchi).
Recepta na świętość
Nie ma konkretnej recepty na pozostanie świętym. Są tysiące ludzkich historii na drodze do tej doskonałości. Jan Paweł II dał temu przykład poprzez wyniesienie na ołtarze błogosławionych oraz świętych. Ojciec Święty mówił: „Świętość życia oznacza przyznanie Bogu pierwszego miejsca w waszych myślach i czynach; oznacza poszanowanie Jego woli w życiu rodzinnym oraz prawdę i sprawiedliwość we wzajemnym obcowaniu z innymi, świętość oznacza znajdowanie czasu na modlitwę, miłość bliźniego, przebaczenie dla krzywdzicieli i cierpliwość w doświadczeniach życia. Oznacza wzrost w znajomości prawd wiary, w pobożności i w posłuszeństwie wobec wiekuistego Ojca”.
„Santo subito”
Papież Polak doskonale dawał temu świadectwo swym życiem poprzez: zachwyt nad pięknem przyrody, kontakty z innymi ludźmi, niestrudzone głoszenie Ewangelii, prostotę modlitwy emanującej kontemplacją zjednoczenia z Bogiem. Jan Paweł II w każdym dniu swojego życia naśladował Chrystusa. Dlatego też w czasie pogrzebu w okrzykach i na transparentach objawiły się pragnienia wielu serc: „Santo subito”.
Świętość zmaganiem młodości
Jan Paweł II widział przyszłość narodu w młodzieży, do której często zwracał się z prośbą, by potrafiła „więcej być” w swoim człowieczeństwie: „Dzisiejsze «więcej być» młodego człowieka to odwaga trwania pełnego inicjatywy – nie możecie z tego zrezygnować, od tego zależy przyszłość każdego i wszystkich – trwania pulsującego świadectwa wiary i nadziei. «Więcej być» to na pewno nie ucieczka od trudnej sytuacji. (…) Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje «Westerplatte». Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można «zdezerterować». Wreszcie – jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba «utrzymać» i «obronić», tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić – dla siebie i dla innych” (Jan Paweł II, Gdańsk, 12 czerwca 1987 r., homilia w czasie Liturgii skierowana do młodzieży zgromadzonej na Westerplatte).
Łaska świętości
Tak jak młodzi, tak i każdy z nas ma w swoim życiu wiele bitew do wygrania, w których ściera się dobro i zło. Świętość zaś polega na wyborze właściwej drogi, lecz do tego należy wciąż dążyć i dorastać. Ciągle pragnąć tej świętości, która jest łaską. Niezależnie od powołania: konsekrowanego, małżeńskiego czy w samotności.
ŹRÓDŁO: Niedziela nr 41
