Jej ojciec był królem Francji, a matkę i brata Kościół ogłosił świętymi. Ze względów politycznych kilkakrotnie proponowano jej małżeństwo. Wybrała życie w zakonie klarysek.
Izabela urodziła się w 1225 roku, była córką króla Francji Ludwika VIII oraz św. Blanki Kastylijskiej. Jej bratem był św. Ludwik IX, król Francji i tercjarz franciszkański. Ród królewski, z którego pochodziła, pielęgnował zamiłowanie do modlitwy, a jego członkowie słynęli z głębokiej pobożności.
Izabela, choć od wczesnych lat dziecięcych chorowała, otrzymała staranne i surowe wychowanie. O jej rękę starało się wielu kandydatów, ze względów dynastycznych kilkakrotnie proponowano jej małżeństwo. Mimo interwencji papieża Innocentego IV, nie zgodziła się na zaślubiny z Konradem, synem cesarza Fryderyka II.
Razem z bratem, św. Ludwikiem IX (1214-1270), w 1255 roku w Longchamps pod Paryżem ufundowała klasztor klarysek mniszek kontemplacyjnych. Reguła, którą napisała razem ze św. Bonawenturą (1221-1274), była oparta na regule św. Klary z Asyżu (1193-1253), zatwierdził ją papież Urban IV w 1263 roku.
Izabela zamieszkała w budynku przylegającym do klasztoru. Prowadziła ascetyczny tryb życia, spełniała czyny pokutne, prowadziła dzieła charytatywne. Ostatnie dwa lata życia spędziła w klasztorze, pod opieką sióstr, ciężko chorując. Zmarła 23 lutego 1270 roku, pochowano ją w klasztorze, w habicie zakonnym. W uroczystościach pogrzebowych wziął udział jej brat, św. Ludwik IX, który zmarł kilka miesięcy później.
Życie Izabeli opisała Agnieszka d'Harcourt, jedna z jej dam dworu, a następnie ksieni klasztoru w Longchamps. Według jej zapisków, za wstawiennictwem św. Izabeli dokonało się czterdzieści uzdrowień. W roku 1521 Izabelę beatyfikował papież Leon X. W liturgii Kościół wspomina ją 23 lutego.
wp
Źródło: www.franciszkanie.pl