Bóg przez wieki objawiał się ludziom przez patriarchów i proroków, ostatecznie głębię swej miłości objawił nam w Jezusie z Nazaretu.
Pełnia Bożego objawienia
A kiedy nadeszła pełnia czasu, czyli czas realizacji Bożych zamysłów, Syn Boży, stając się Człowiekiem, przyniósł nam zaskakującą wszystkich, a zrazem fascynującą odpowiedź na pytania, jakie stawia sobie człowiek o sens i cel swego życia. Jezus dokonał nie tylko zbawienia, czyli zniweczenia skutków postępku pierwszych ludzi; przywrócił nam utraconą godność przyjaciół Boga i uznał za godnych współuczestnictwa w Jego chwale – ofiarował ludzkości udział w rzeczywistym, prawdziwym synostwie Bożym.
Przez i w Jezusie zostały ofiarowane nam wielkie dary nowego Przymierza, hojniejsze niż te, którymi obsypał Bóg pierwszych ludzi w raju (por. KKK 68-73).
Wpatrując się w czyny Jezusa, wsłuchując się w Jego słowa, ludzie wszystkich czasów mogą poznać, kim jest Bóg i czego On od nich oczekuje.
W Jezusie, wcielonym Synu Bożym, otworzył przed nami swoje serce, objawił – zwłaszcza w wydarzeniach zmartwychwstania i wniebowstąpienia Jezusa – całą hojność swojej miłosiernej miłości. Odtąd idzie z nami po wszystkich naszych drogach. Jest w naszych cierpieniach, w naszym strachu przed śmiercią, naszym opuszczeniu. Jest tam, gdzie my nie jesteśmy już w stanie otworzyć się na życie (por. YC 9). Jezus, stał się zaczątkiem – zaczynem nowego stworzenia. Takie było i jest końcowe Słowo Pana Wieków i nie należy się już spodziewać żadnego nowego objawienia – aż do ukazania się Pana naszego Jezusa Chrystusa w dniu sądu ostatecznego (por. KKK 66).
Chociaż Objawienie się Boga zostało zakończone, to nie jest ono jeszcze całkowicie, do końca zgłębione. Zadaniem chrześcijan w ciągu wieków było i nadal będzie stopniowe odkrywanie i wnikanie w treści jego przekazu. Sam Bóg (Duch Święty) prowadzi nas ku coraz głębszemu poznaniu prawd w nim zawartych.
Objawienia prywatne
Podczas biegu historii zdarzały się objawienia prywatne, niektóre z nich zostały uznane przez autorytet Kościoła. Nie należą one jednak do depozytu wiary. Ich rolą jest pomoc w pełniejszym odbiorze i przeżywaniu w jakiejś epoce objawienia dokonanego w Jezusie. Ich autentyczność i wiarygodność jest weryfikowana przez Kościół.
Zmysł wiary wiernych, kierowany przez Urząd Nauczycielski Kościoła, umie rozróżniać i przyjmować to, co w tych objawieniach stanowi autentyczne wezwanie Chrystusa lub świętych skierowane do Kościoła.
Wiara chrześcijańska nie może zaakceptować „objawień” zmierzających do uzupełnienia czy poprawienia Objawienia, które przyniósł Chrystus. Chodzi o pewne religie niechrześcijańskie, a także o pewne ostatnio powstałe sekty, które opierają się na takich „objawieniach” (por. KKK 67; YC 10).
(na podstawie KKK i YOUCAT)
Niedziela 13/2013
